QUOTES OF THE DAY
· Nice Guys!! Niiiiice Guys!!
· When I start rolling a cigarette I ALWAYS have to pee!!
· Màn!!! That’s nice!
· Do you know Italians only eat cold dinners?!
· Bob, der Baumeister, konnen wir dass schaffen!!! (Bob=Bram)
De laatste 12 dagen zijn één groot feest geweest. Wat een top crew en wat een lol hebben we samen. Nu we even een dag rustig aandoen op 3 December, 2023 in Mindelo anchorage kan ik jullie weer even up to date brengen. Er was gewoon geen tijd door alle activiteiten die we hebben gehad.
Donderdag 22 tot Maandag 27 November, 2023 La Gomera naar Santa Luzia, Kaapverdische eilanden
Eindelijk onderweg. Gisterenavond kwamen in de Canarische eilanden de laatste twee bemanningsleden aan boord om 1800. Na het instaleren van het door hen meegebrachte contact slot voor de hoofdmotor zijn we om 2100 gelijk vertrokken. De wind is de komende dag nog gunstig rond de Canarische eilanden. Daarna valt hij voor minstens 2 dagen weg! De sfeer is meteen top. Iedereen heeft ernaar uitgekeken om eens een lang stuk te varen. We vertrekken met z’n vijven vanuit de Canarische eilanden. Bram, 41-jarige Belgische brandweer-duiker en ex paramilitair. Monica, 53-jarige Italiaanse lerares uit Rimini. Skip, 20-jarige Nederlandse zeilinstructeur uit Amsterdam en Irene, 30-jarige Italiaanse dag schipper uit Milaan. Een groep van zeer uiteenlopende leeftijden. Maar al snel zal blijken dat het een schot in de roos is. Veel verschillende muziek en recepten. Verrassend is dat de jongste, Skip, van alle muziekstijlen thuis is. Van Nederpop tot de 70 en eighties. Ieder loopt een paar uur alleen wacht verlopende over de dagen. Er is tijd om met iedereen een praatje te maken en elkaar te leren kennen. Zo leuk. Geweldig om alle verschillende verhalen te horen.
De wind is met ons! De deining ook. Helaas staan er twee deiningen die ervoor zorgen dat er aardig gerold wordt. We proberen van alles maar het rollen is erg moeilijk te voorkomen. Als de wind afneemt is het rollen het ergst. Bij meer wind wordt de kop beter in de zee gedrukt en ligt hij wat vaster. Alle zeilvoeringen komen voorbij. Iedereen is leergierig en ze willen allemaal de kneepjes leren. De ballooner wordt regelmatig gehesen. Alleen als de wind toeneemt tot 17 knopen moet hij weg. We maken goed mijlen. Gemiddelden van 150 nm zijn niet ongewoon. Ons record wordt 165 nm in 24 uur. Er zijn veel vliegende vissen. Ze vliegen wel 200 m ver over het wateroppervlak. De tweede dag vinden we ze zelfs aan dek. Aan dek geland tijdens door het rollen van het schip. Mooi om als aas te gebruiken. Tot nu toe is het ons nog net gelukt om een vis te vangen. We bestuderen het grote oceaan visboek en maken met de vliegende vissen nieuw aas. Ondanks dat wil het maar niet lukken.
Op donderdag 23 November zakt de wind even wat weg. We lopen nog wel 3 knopen dus stil liggen we niet en de motor hoeft niet bij. Wel een moment om even in de oceaan te zwemmen. We halen de zeilen weg en laten de boot drijven. Een 4500 m diepblauwe oceaan. Een geweldige ervaring.
Dan verteld Irene dat ze nog nooit boven in een mast is geweest op zee. Hoogste tijd! Het is rustig, er staat maar een klein beetje swell. Moet kunnen. Helemaal in de wolken komt ze terug aan dek met de mooiste foto’s. Weer een ervaring rijker.
Wat gaaf om iedereen zo te zien glunderen. Over glunderen gesproken. Monica is één grote lach. Ik heb haar nog niet op een serieus gezicht kunnen betrappen. Wat een heerlijk gezelschap. Op deze dag draaien we ook onze eerste drie wassen, maken stroom en water en zetten de drogers bij om het vocht uit de slaaphutten trekken. Nu we met vijf zijn moet er toch wel elke 3 dagen water bijgemaakt worden om de voorraad hoog te houden en de accu’s vol. Een echt schema voor koken maken we niet. Iedereen wil graag zijn beste recept opdienen. Het is dringen wie als eerste mag. Op de dag van vertrek maakt Monica natuurlijk een echte Italiaanse Spaghetti Carbonara. Vanaf die dag weten we dat de Italianen pasta koud eten😊 Niet met opzet maar iedere keer als er pasta wordt gemaakt komt Eric met iets waardoor we te laat aan tafel zijn. Koude pasta. Bram maakt de tweede dag een Belgische varkenshaas met boontjes en aardappelen. Eigenlijk dus gewoon Hollandse pot😊 Ik maak een Thaise Noodles. Zelfs Bram die niet van knoflook houdt vindt het heerlijk. Monica maakt een perfecte Risotto Zucchini zonder Zucchini (want we vonden glas in de Zucchini van de pepermolen die gebroken bleek) Dan maar met Prei. Ook lekker. De Italiaanse Irene kan niet achterblijven en maakt een Frittata Zucchini. Onze jongeling Skip heeft het perfecte recept van zijn oma. Thai Curry. Met Papadan, die ik in de Algarve bij de toko had gekocht. We eten s ’middags warm. Zoals op de grote vaart. Meer tijd met elkaar en s ‘avonds een makkelijke broodmaaltijd. Na aankomst op de ankerplaats bij Santa Luzia maakt Irene een Insalata di pasta. Ach dan weten we zeker dat het koud mag zijn. Zonder schema loopt alles op rolletjes, ieder neemt zijn deel. Wauw!
Het Noorse zeilschip Nordlys met Ole en Helen, die ik al vanaf Galicia, Spanje ken, is een dag eerder uit Las Palmas, Gran Canaria vertrokken. Na een 2,5 dag zien we ze voor het eerst op de AIS op 45 mijl afstand. Zeer ongewoon dat ze op zo’n grote afstand zichtbaar zijn maar wel spannend. Als ik ze op de computer aan iedereen wil laten zien zijn ze weer verdwenen. Een dag later zien we ze pas weer op 10 mijl afstand. Langzaam maar gestaagd lopen we op ze in. Al kent de rest van de bemanning Helen en Ole nog niet het is een prachtige ontmoeting midden op zee. Na 3 dagen geen schip van dichtbij gezien te hebben liggen we op 20 meter naast ze. Wij lopen toch wel een stuk harder dus draaien we de ballooner en genua in. Via de VHF wisselen we ervaringen uit en maken we de afspraak elkaar in Mindelo weer te zien.
Na aankomst op de anchorage van Santa Luzia, 843 nm en 134 uur later, 6.2 knopen gemiddeld duiken we allemaal het water in. Zo lekker. Een kaal vulkanisch eiland. Zijn we hiervoor zover gevaren😊? De voldoening is echt groot.
We hebben samen al bijna 1000 mijl afgelegd, De volgende dag gaan Irene, Bram, Skip en ik met de dinghy aan wal. Monica blijft lekker rustig aan boord. Een echte landing op een eiland waar alleen een paar vissers in zelfgemaakte hutjes en tenten verblijven als ze rond het eiland vissen. Voor de rest onbewoond. Het doel is de top van de bergen. Zeker 350 m hoogte meter. Na anderhalf uur steil omhoog staan we op de top en zien we prachtige vergezichten. Ver onder ons ligt Abayomi. Nu nog de afdaling! We besluiten een steile afdaling te maken. Soms moeten we echt klimmend afdalen. Voldaan komen we na 3 uur wandelen terug bij de vissers.
Ze zijn net teruggekeerd en halen hun boten gezamenlijk op het strand. Op de ouderwetse manier. Rollend over boomstammen. De fles whisky die we op de dinghy hadden achtergelaten is verdwenen. Als we ze vragen om bevestiging of ze hem hebben gevonden komen ze hem terugbrengen. We overhandigen hem nogmaals. In onze afwezigheid hadden ze een deken over onze benzinetank gelegd. Uit voorzorg tegen explosie door de sterke zon opwarming. Wat een mooi gebaar. We krijgen twee verse vissen die we s ’avonds op de bbq grillen. Tijdens het schoonmaken glip een van de vissen uit mijn handen en valt terug in de zee. Of nee, het verhaal is natuurlijk dat ik hem met de hand gevangen heb😊 Weer een geweldige dag en heerlijke gegrilde vis.
29 November tot 3 December 2023 Mindelo Sao Vincente
Na een dag op de anchorage varen we op 29 november, 2023, 27 nm naar Mindelo op Sao Vincente.
De grote jachthaven op de Kaapverdische eilanden waar alle zeilschepen verzamelen die de Atlantische oversteek maken. Daar worden de laatste voorbereidingen getroffen en moet worden uitgeklaard. Na donker komen we aan op de ankerplaats. Het is er druk. Zo’n 25 schepen ten anker en een volle jachthaven. Vissen doen ze trouwens gewoon in de haven hier tussen de jachten😊
De volgende dag 30 november, 2023 gaan we in mediterrane mooring tegen de steiger. De vibe van de overstekers is direct voelbaar. Overal zijn mensen met hun boot bezig. De ene wordt in de mast gehesen om de verstaging te controleren, de ander is aan het provianderen. De netten met vers fruit hangen onder de bimini’s. Tezamen met de volle trossen groene bananen. Sommige zijn het onderwaterschip aan het schoonborstelen. Weer anderen wisselen zeilen en doen de laatste reparaties of aanpassingen. Er liggen kleine zeilbootjes van 10 m maar ook hele grote 65 voet catamarans. Af en toe vaart er een schip uit onder luid getoeter. Iedereen zwaait ze uit. Het vertrek op weg naar de overkant. De drijvende bar aan het begin van de jachthaven is een drukke en gezellige verzamelplaats van de vertrekkers en ook nog veel jonge mensen die op zoek zijn naar een boot als opstapper.
S ’Middags eten we samen voor het eerst in een restaurant. Frietjes en hamburgers of sardines. De stad is een drukke zoemende gewaarwording. Er is veel armoede maar tegelijk is de stad een en al activiteiten. Visverkopers en andere venters op straat. De tropische muziek is heerlijk. Baila baila!!
Hier komt vandaag ons laatste bemanningslid aan boord. Tjark, een 27-jarige Duitser. Hij was in Juli uit Kiel vertrokken met zijn vrouw en 3 jaar oude zoon op zijn 10 m zeilboot. Een nog grotere prestatie dan met onze Abayomi. Bewonderenswaardig en avontuurlijk. Ze kwamen tot Faro in de Algarve, Portugal. Omdat vrouw en zoon constant zeeziek waren hebben ze besloten om dit jaar niet over te steken. Via een andere cruiser, Andreas die ik in de Algarve heb leren kennen kwam ik in contact met Tjark. De keuze was snel gemaakt door de groep na de eerste video call. Zes is makkelijker voor het wachtsysteem en ruimte genoeg. Mee met Abayomi! Na aankomst verzamelen we in de bar voor de kennismaking. Vanaf dit moment heet Tjark: Sjark! Na een Caipirina en biertje gaan we samen uit eten bij een echt Chinees restaurant. Wauw! Een tijd geleden dat we bij zo’n goede Chinees hebben gegeten. Niet zoals Frans Bauer zijn Chinees wil dus😊.
De volgende dag, 1 December,2023 is een werkdag. De dames gaan met Muscles Bram op boodschappenjacht. Skip en Sjark nemen de boot onder handen. Ik ga op jacht naar een paar onderdelen en een paar nieuwe mahonie slingerplanken. Nu we met zes zijn hebben we meer slingerplanken nodig om te voorkomen dat men uit bed valt tijdens het slingeren op zee. De originelen zijn door de vorige eigenaar gebruikt om de navigatiehoek een upgrade te laten geven. Het is mahonie hardhout wat we nodig hebben. Uiteindelijk kom ik bij een houthandel terecht waar ze het ruwe materiaal hebben. Nu nog een zagerij en houtbewerker, Met een pick-up word ik naar een andere wijk gereden waar ik in zagerij in half Portugees en Spaans probeer uit te leggen hoe de planken moeten worden gezaagd en afgerond. Engels spreken ze niet. Om 1600 zijn ze al klaar volgens de mannen. Het ruwe werk dan. Later in de middag ga ik met Skip en Bram terug. We nemen een originele plank mee om als voorbeeld te gebruiken. De mannen denken dat we de planken gelijk kant en klaar terug willen. We hebben echter tijd want komen 5 December terug in Mindelo voor we gaan oversteken. Nu wordt het duidelijker voor ze. Voor nog geen €75 heb ik strak 3 mahoniehouten slinger planken van elk 2 m met 7 lagen vernis en speciale vorm en opberg punten.
Die avond vieren we de verjaardag van Helen van zeiljacht Nordlys in de drijvende Marina bar. Ze krijgt van ons een last minute verjaardag taart. Vier kokoskoekjes met een waxinelichtje op een Amel bordje. En een Happy Birthday song natuurlijk. De hele bar zingt mee.
S ’Avonds worden we via Irene uitgenodigd op een mooi groot 60 voet jacht. De eigenaar Andreas is Italiaans en maakt natuurlijk Spaghetti voor ons. Een nieuw zeilschip met een gigantische balzaal en kuip. Iedereen vindt hem mooi maar is blijer met Abayomi. Met trots spreek ik de waardering uit voor mijn bemanning. Weer een top dag.
Op 2 december, 2023 gaan Bram en ik in de ochtend een paar duiken maken. We hebben mazzel want er zijn geen andere duikersklanten. Dus met de gids en de oppervlakte man van de rib varen we naar een 80 m lang wrak dat in 1936 in de baai van Mindelo gezonken is. Het wrak ligt op 16 m. Het is een mooie eerste duik. We zien onder andere een grote pijlstaartrog met een diameter van 2 m. Hij ligt onder het wrak te slapen op de zandbodem. Ook de schroef met een diameter van 5 m en het roer zijn nog goed zichtbaar. Het wrak is overgroeid met koraal. Er zijn naaktslakken, papagaai vissen, kreeften en frog vissen. Heel veel vis. Een rustige maar mooie duik van 69 minuten lang. Nadat we boven komen en in de boot zitten varen we naar het kleine eiland tussen Saint Antoa en Sao Vincente. Een rots midden in de straat. We houden een lange pauze. Eten en drinken wat. Na de pauze beginnen we aan een hele mooie duik. Een drift duik. We dalen af naar 25 m en laten ons door de stroom meenemen rond het eiland. Een deel hebben we mee. Een deel van opzij en een deel tegen. Het is een geweldige duik, alsof je door het heelal zweeft. Samen met een ervaren duikgids en Bram, een professioneel duiker. Een betere combinatie kan je je niet wensen. Ook daar weer een grote pijlstaartrog en veel mooi koraal.
Na terugkomst in de haven besluiten we om voorlopig weer voor anker te gaan. We hebben voor het eerst de zonnetent helemaal opgezet. Indrukwekkend en het blijkt voor zeer veel verkoeling te zorgen. Die laten we dus voorlopig nog even staan. Wat lastiger met wegvaren maar we komen weer goed ten anker naast Nordlys. We hebben afgesproken om Ole en Helen te helpen met het opzetten van de boot voor het varen met de spinaker. Ze hebben de boot 5 maanden geleden gekocht en nog niet met de spinaker gevaren. Nu we ze zo snel voorbijvoeren op het stuk tussen de Canarische en Kaapverdische eilanden zijn ze er klaar voor. Met de hele groep varen we mee. Het is leuk om eens op een andere boot mee te varen. Helen, Ole en bemanningslid Mathias zijn super blij dat we ze helpen. De spinaker vliegt prachtig.
S ‘Avonds gaan we met elkaar de wal op en nemen een pizza. Een en al gezelligheid. De volgende dag komen de Noren mee ontbijten.
De boot zit weer vol met 9 man. We bespreken van alles. Het komende wacht systeem, de dagelijkse beslommeringen en of we nog naar een paar andere eilanden gaan. De avond ervoor had ik met Monica al de opties doorgenomen. Nu geven we de groep de mogelijkheden en de voor - en nadelen. We besluiten uiteindelijk even rustig hier te blijven. Weer haasten is te veel voor de grote oversteek. We gaan wel met de ferry om op Saint Antao kijken. De avond sluiten we af met het galgenmaal voor Helen, Ole en Mathias. Zij gaan morgen beginnen aan de oversteek van de Atlantische oceaan richting Frans-Guyana. Wij gaan ze op de 8ste volgen. Genoeg tijd om naar Frans-Guyana te gaan en voor oud en nieuw in Paramaribo te zijn. Het wordt een groot feest want we hebben van de visser mannen een echte Yellow fin tonijn kunnen kopen. 6 kilo tonijn vers uit het water. Ik probeer het fileren maar dat wordt nog geen succes. Gelukkig is daar de ervaren Ole, de Noor. Die toont iedereen hoe je een tonijn fileert. Met zijn alle genieten we van de verse tonijn met Japanse rijst, salade en natuurlijk sojasaus en wasabi. What a night! Als toetje bakt Irene ook nog flensjes. De avond kan niet meer stuk. We nemen afscheid van Helene, Ole en Mathias met de thema song The Pirates of the Caribbean.
Op 6 December hebben we op Sao Vincente ook nog een toer. De rest van de dagen voor de 8ste december gebruiken we om de laatste voorbereidingen af te ronden voor de oversteek.
We hebben de afgelopen dagen veel meegemaakt. Een geweldige ervaring. Te veel om in een blog te kunnen vatten. Ik denk dat de foto’s voor zich spreken. De groep is top en ik kijk uit naar de grote oversteek. Het gaat snel gebeuren!
Tot later xoxo
Oh … Skip, Monica en Irene willen zeker ook nog wat kwijt😊
Skip Schermerhorn (20 yr Dutch)
I came aboard on the 21st of November. It was a Tuesday, a long Tuesday. Because Irene and I had been traveling all day from Las Palmas to La Gomera. We were greeted with a bottle of champagne and a nice còld pasta carbonara. The adventure was about to start! So, during the evening we started sailing to our destination Santa Luzia, Cabo Verde. Even though we had great weather and good winds, the first days were a little bit rocky. Everybody had to get into their rhythm, especially me and Irene, eyes were sleepy and on the boat it was quiet. But slowly we got to know each other, share interests and music taste. And then we started laughing. About all of Erics’ quirks and his endless pool of energy. How he always wants to eat butter with something sweet at every meal. The jokes started flowing and the laughs they kept going. All the way to Santa Luzia. I haven’t laughed like this in weeks. And now we’re here looking like a tightknit crew which is ready spend two and half weeks together onboard sv Abayomi. I could not have been more excited to go cross the Atlantic with these (nice) guys😊.
Irene Buonanno (30 yr Italian)
To follow
Bram Renterghem (41 yr Belgium)
Bob. Man van weinig woorden maar daden. Time of my life!
Monica Maroni (53 yr Italian)
We have just adjusted to some kind of rhythm when Sarah leaves Abayomi to fly back home. For one day it’s just the three of us. A storm is coming to La Quema, our last anchorage in the Canaries. For the first time in 12 days the sun is hidden by menacing clouds, the sea is pissed off and the wind blows like crazy. Just the perfect day to drive the dingy back and forth to the shore to bring back the rented car, do some groceries and a triple load at the laundry mat… So, there’s no time to even really realize we are three. That evening, 21st November, two more crew member come onboard. The same night off we go and set sail towards Cabo Verde. Skip, Irene, Bram, Monica, Eric: 3 nationalities, 4 generations, 5 worlds on a 53ft boat which will sail 843 miles over the Atlantic in 5.5 days. Some time is needed to ‘’tune’’ to each other, to the peculiar rhythm of everyday life in navigation, and to the rhythm of the relentless swell. But the wind is generous, the sun and an almost full moon are always with us, the ocean plays the ocean. I can’t actually point the exact moment when something shifted, but for sure it must have had something to do with a joke that made us all burst into laughter. Thing is, from some point on everything becomes smoother. We don’t stop rolling, nor sleeping poorly. But neither we stop laughing like nuts. And when we arrive in Santa Luzia, we are no more just some random crew of strangers, but one team. Still 5 worlds, but almost a universe.