Gambier Part III Mei 26 t/m Juni 10 (Blog 92)

Deze blog is een flashback van de afgelopen twee en halve week. Het schrijven zat even niet in mijn dagelijkse ritueel. Een schrijvers blokkade?  Even geen puf om te schrijven. Geef het een draai. Het is bijna twee jaar dat ik nu onderweg ben. De laatste weken valt het soms wat zwaar. Vooral de constant opduikende zaken die onverwachts kapotgaan. Een lekkende watermaker,

Een lekkende sifon op het uitlaat systeem van de generator, elektrische lieren die het ineens allemaal tegelijk niet doen. Verse groentes die heel moeilijk en sporadische te krijgen zijn. Navigatie meters die steeds slechter leesbaar worden. Elke dag is er wel iets wat zorgen baart. Het onverwachtse en onvoorspelbare maakt me onzeker. Het is hier in het midden van de Zuid-Pacific niet makkelijk om onderdelen te krijgen. Dat maakt me angstig. Aan de andere kant moet ik het positief proberen te blijven zien. Josie, mijn nieuwe bemanningslid komt hier in Gambier op 1 Juli aan boord. In de afgelopen weken dus bergen met reserveonderdelen online gezocht en proberen te bestellen. Alleen dat is al een dagtaak. Wat een geluk dat Josie hierheen wil komen. Ik moet daar heel dankbaar voor zijn. Tegelijk betekent dit dat ik afscheid moet gaan nemen van Ethan. Hij moet terug aan het werk. We hebben een geweldige tijd gehad samen. Hij is een leuke gozer en vanaf het begin een goede hulp geweest. Altijd bereidt om te helpen. Eind Januari kwam hij aan boord in Linton Bay, een dag voor we het water uit gingen. Wauw ook daar heb ik zo veel geluk mee gehad. Zonder hem hadden we de boot nooit op tijd klaargekregen om de hockeymannen uit Nederland aan boord te kunnen ontvangen voor we het Panamakanaal door gingen. Ik mag dus zeker niet klagen. Maar tegelijk blijf ik een onbehagelijk gevoel in mijn buik houden over de dingen die komen en gaan. Ik hoop dat Josie de verse spirit aan boord kan brengen die me nieuwe energie geeft.

Een kleine terugblik op de afgelopen weken.

Na Puaumu, de mooiste plek in de Gambier atol, zijn we op 26 Mei naar de west kant van het eiland Taravai gegaan, Baia Onemea, om te schuilen voor een berg Zuidoostenwind (lokaal de Maramu genoemd) die over het gebied zou komen. We liggen er met drie andere, voor ons nieuwe boten. Een prachtige baai met een mooi koraalrif. De baai is zeer beschut tegen de Maramu. Wel komt de wind door de bergen in de baai van een totaal andere kant dan verwacht. We snorkelen er in de dagen verschillende keren. Heel mooi en iedere keer wel een paar rif haaien. Wit punt of Zwart punt. Ook veel grote Groupers. Iedere dag doen we in de ochtend wat onderhoud. Deze weken hebben we alle 14 lieren een schoonmaak beurt gegeven.

Elke lier uit elkaar halen, met diesel het oude vet verwijderen. Daarna nieuw watervast vet erop en weer in elkaar zetten. Elke dag doen we er een of twee. Tussendoor maken we natuurlijk verse yoghurt. En als de bananen overrijp worden maken we bananen brood. Heerlijk. Als we in Rikitea zijn bestellen we twee stokbroden waar we dan een aantal dagen mee kunnen doen.

Ethan gaat een dag met Lars. Isabel van Filou de Mer op zee vissen buiten het rif.

Filou de Mer

Ze komen hem ophalen vanuit Rikitea. Binnen de atol heerst er Ciguatera, een ziekte ongevaarlijk voor de vissen maar zeer ziekmakend voor de mens. De vissen van binnen het rif kunnen dus niet gegeten worden. Alle oceaan vis is veilig maar daarvoor moeten we buiten de atol. Helaas hebben ze geen vis kunnen vangen. Ze wilden niet bijten. Ethan blijft een nachtje aan boord van Filou de Mer omdat Thomas dezelfde dag terug moet naar zijn eigen boot. De dag erna komen Marelief en Filou de Mer ook naar Baia Onemea. We hebben een leuke Sundowner op het strand.

Met Karin en Eric van Marelief beklimmen we de berg van Taravai. Dit keer zonder een mooi pad. We kappen met de machete ons eigen pad. Een mooie klimtocht met een prachtig uitzicht als beloning

Op 1 Juni varen we terug naar Rikitea. Binnen enkele dagen zal het bevoorradingsschip weer komen. Hard nodig want al onze verse groentes zijn op. Als we weer ten anker liggen in de baai gaan we met Karin en Eric op pompelmoes jacht. Bij de verlaten ruïnes van het oude klooster aan het einde van het dorp staan een aantal pompelmoes en citroenbomen. Een mooie wandeling om de benen weer eens te strekken. We laden onze rugzakken vol met pompelmoezen. Een soort grapefruit maar dan veel groter. Ook de boom met citroenen geeft ons weer heerlijke vruchten.

Op de terugweg krijgen we gelukkig een lift. We zijn er blij mee, de rugzak met pompelmoezen weegt toch zeker 15 kilo. De dag erop is er geen wind en een mooie gelegenheid om wat reparaties aan de genua te doen.  Na het ontbijt laten we hem zakken. De reguleerlijn in het onderlijk is losgeraakt en ligt er half uit. Met een stuurlijn weten we samen de reguleerlijn terug te zetten. Een hele opluchting dat het gelukt is. Ethan maakt weer een winch schoon en ik naai met de hand de schoothoek van de genua vast. Het stiksel was door de zon verteerd. Ook zetten we op verschillende plekken wat zeil tape op de schaviel plekken in de rand van het onderlijk. Zo kan hij er weer een tijdje tegen.

Op 3 Juni is ook het bevoorradingsschip Taporo VIII er weer. Met kloppend hart varen we aan het einde van de ochtend met de dinghy naar de kade om te zien wat ze allemaal komen brengen. Het schip heeft veel nieuwe spullen die de bewoners van het eiland besteld hebben. Op de verse groentes moeten we nog even wachten. De winkeltjes geven aan dat vanmiddag na 1500 alles beschikbaar komt. Als het zover is varen we s’ middags terug naar de wal. Bij het eerste winkeltje kopen we uien, aardappelen, appels, sinaasappelen, wortelen en yoghurt. De zaken die er altijd wel weer zijn na aankomst van het schip. Als een kind zo blij. Als we daarna naar de grotere supermarkt lopen kunnen we tot onze grote verrassing nog veel meer andere groentes kopen. Ongelofelijk voor velen thuis maar we zijn in de wolken met sla, Chinese & rode kool. Tomaten en Selderij. Allemaal vers. Zo blij als kinderen met snoep. 

S ’Avonds hebben we met z’n zessen een heerlijk feestmaal aan boord van Filou de Mer. Lars heeft kip gegrilld op de BBQ, Karin & Eric hebben papaja salade gemaakt en wij gefrituurde broodvrucht en peentjes salade. Natuurlijk spelen we het kaartspel PIT. Als kers op de taart maakt Karin een geweldig Tiramisu toetje.

Op 6 Juni maken Ethan en ik de derde wandeltocht op Mangereva. Een tocht over de bergkam. Met prachtig uitzicht. Ethans laatste wandeltocht op Mangereva.

Natuurlijk erg jammer dat hij terug moet naar San Francisco. We hebben een hele leuke tijd gehad samen. Een mooie nieuwe vriendschap.  In de ochtend van de 7de juni als ik aan de koffie zit om 0800 is er een afdaling vanuit de hemel. In de richting van het vliegveld zie ik een zeer bijzondere openbaring!. Een voorteken?

 We besluiten deze ochtend samen met Marelief en Filou de Mer richting de False Pass en Puaumu te gaan. De eerste dag is de wind nog Zuidoost. De ankerplaats is wat hobbelig maar de windvoorspellingen zeggen dat de wind naar het oosten en later naar het noorden gaat draaien. Dan is Puaumu een uitstekende plek voor een afscheid BBQ van Ethan. De dag na aankomst doen we weer twee wassen. De voorspelling is dat het vandaag zonnig is dus daar moeten we dan zeker gebruik van maken. De wasmachine blijft het tot nu toe doen. Iedere keer heb ik er weer pijn van in mijn buik. Als hij het maar blijft doen. Genoeg ander werk om ook niet dat nog eens met de hand te moeten doen. Je ziet, het is zeker niet allemaal zonneschijn. Als Filou de Mer deze dag ook bij de False Pass naast het vliegveld eiland Totegegie aankomt doet hun ankerlier niks meer. Snel vaar ik met de dinghy naar ze toe om te helpen. Gelukkig krijgen we het voor elkaar nog zoveel leven in de lier te krijgen om in ieder geval veilig ten anker te kunnen komen. We maken de bovenkant eerst schoon. Alles zit vast geoxideerd.  Als echter de bovenkant schoon is wil de lier nog niet. Het probleem is groter. We besluiten eerst met doodtij in de False Pass te gaan snorkelen. De laatste kans voor Ethan om hier met haaien te snorkelen. We zien er verschillenden en ook veel andere grote koraal vissen.  Voor het snorkelen is het nu wel vereist om een wetsuite aan te trekken. Het is hier winter aan het worden en de watertemperatuur is niet veel hoger dan 22°C.  Best fris als je de tropen bent gewend. Terug aan boord nemen we een stuk vers Frans stokbrood. Heerlijk. Om 1500 varen we terug naar Filou de Mer. We besluiten dat de ankerlier motor en misschien ook de gearbox eraf moet om te kijken wat er aan de hand is. Zonder goed werkende ankerlier slaapt niemand goed. Als we de elektromotor eraf hebben blijkt de gearbox prima te draaien. Ook de as van de elektromotor draait. Als we deze echter weer los van de gearbox aansluiten op elektra doet hij niks. Nadat we hem open maken ziet het er niet al te best uit. Zeer vervuilt met koolstof en vuil. Gelukkig heeft Lars een reserve aan boord. Net na zonsondergang weten we de nieuwe elektromotor succesvol te monteren. Geen vrije zondag hier. Ach alle dagen zijn zondag he?! De ankerlier doet het weer. Een hele opluchting dat Lars deze reserve had. Na een biertje varen we terug naar Abayomi. Vanavond eten we Thaise noedels.

Maandag 9 Juni, 2025 Puaumu BBQ

Na een koffie en stokbrood trekken we het anker eruit. Op het zeil varen we weg. Het ius een uurtje naar Puaumu. Het eilandje waar Ethan en ik al eerder waren geweest.

Een ideale plek voor een BBQ in de hutjes op het eiland. Na dat we ten anker zijn gegaan en de drijvers aan de ketting hebben gehangen om te voorkomen dat we de koraal bommies beschadigen komen ook Marelief en Filou de Mer ten anker. Ik help ze even met het instaleren van de drijvers. Daarna maken we snel de satésaus en de rijgen we de saté aan de stokjes. Om 1500 varen we naar het eiland. Eric van Marelief heeft het houtvuurtje al aangestoken. Wat een prachtige plek en van alles voorzien. We zijn de eigenaren heel dankbaar dat we hier mogen BBQ’en.

Het wordt een gezellige laatste avond voor Ethan. Met worstjes, saté, verse kokosnoten, salades en drankjes. Van Karin en Eric krijgt Ethan de wereldberoemde Delfsblauwe klompen!

vergezelt van een prachtig gedicht. Ja dit is echt de laatste avond voor Ethan. Na 4,5 maand moet hij weer aan het werk om centjes te verdienen. Het was een mooie tijd samen. Jammer dat hij naar huis moet. Om 2100 zijn we weer aan boord en nemen we nog een laatste rum. Thank you for being on board, Ethan! It was a pleasure having you on board!!! 

Dinsdag 10 Juni, 2025 Totegegie airport, afscheid.

Na de koffie zeilen we om 0830 een 4.5 mijl terug richting het zuiden. Naar het vliegveld. Om 0930 liggen we nog geen 150 van het vliegveld ten anker. Dat is nog eens een taxi service. Echt iets anders dan een vlucht vanaf Schiphol Amsterdam. Hier varen we om 1015 met de dinghy naar het vliegveld gebouwtje. Met weemoed zie ik Ethan achterom naar Abayomi kijken. Hij heeft helemaal geen zin om naar California terug te gaan met alle huidige onrust en onzekerheid.

Geen ellelange rijen voor de security of douane. Een balie met 4 mensen in de rij. Binnen 5 minuten heeft iedereen zijn ticket en liggen de koffers en tassen op de trolley. Nu is het alleen wachten op het vliegtuig. Air Tahiti land om 1115. We kunnen zowat naast het vliegtuig staan. Om 1200 is het zover. Ethan en ik nemen afscheid na 4,5 maand samen te zijn geweest. In totaal 4560 mijl heeft hij met Abayomi meegevaren waarvan het grootste deel de oversteek van Panama naar Ilses Gambier. Super! We nemen met weemoed afscheid. Nogmaals jammer dat hij terug moet naar San Francisco.

Als ik het vliegtuig uitgezwaaid heb vaar ik met de dinghy terug naar Abayomi. Ik ben weer even alleen aan boord. De wind gaat in de komende dagen weer naar het Zuidoosten draaien. Nu kan ik nog halve en voor de wind naar Taravai. Om 1345 trek ik het anker eruit en vaar op het zeil weg van het vliegveld. Over drie weken ben ik hier terug. Het is mooi zonnig weer en er staat een goede windkracht 4. Perfect zeilweer. Overal op de route is het vrij dieper. Alleen op het laatst bij Taravai en Agakauital moet ik tussen de riffen door. Dit heb ik al een keer met Ethan gedaan dus nu kan ik de oude track volgen. Om 1500 kom ik in de baai tussen Taravai en Agakauital ten anker. Er ligt een andere, Franse catamaran. Het is een super rustige ankerplaats. Prima om voor de komende Maramu te schuilen.  Nu eindelijk deze blog afmaken en dan beloof ik dat ik vanaf morgen weer dagelijks mijn blog in het klad bijhoud. Anders ben ik na een paar dagen ook vergeten wat ik allemaal gedaan heb. De komende dagen ga ik een paar wassen met beddengoed en de kuipkussen hoezen draaien. Ook het interieur weer eens een goede poetsbeurt geven. Nog drie weken en dan komt de Amerikaanse Josie uit Texas aan boord. Spannend en ik kijk ook hier met veel plezier naar uit. Op weg naar een nieuwe fase! Op 6 Juli ben ik precies twee jaar onderweg. Ongelofelijk!? De tijd gaat zo snel.

Later, xoxo