Dinsdag 12 September, 2023 Malpica de Bergantinos
Vandaag vertrek ik vroeg uit A Coruna op weg naar Malpica de Bergantinos. Een visserdorp 18 mijl van A Coruna.
Nier ver dus maar ik ga erheen met een doel. Kijken of ik Alfredo Veiga Doldan kan vinden.
Hier in Galicia wonen veel van de Spaanse matrozen waar ik op de Happy Buccaneer tussen 1991 en 2000 mee heb gevaren. Geweldige matrozen met veel kennis van zaken. Die hoefde je niks te vertellen met al hun ervaring. Die legde de officieren en kapitein wel uit hoe het moest. En gezellig was het ook altijd. Ik wil kijken of ik ze thuis kan bezoeken en zien hoe het men hen gaat. Een ervan is Alfredo, hij zou in Malpica moeten wonen. Ik heb van Immie van Kalken van BigLift Shipping (vroeger Mammoet Shipping) een stuk of 6 oude adressen gehad uit een bestand wat zij jaren heeft bijgehouden. Ik heb reeds alle telefoon nummers die daarbij zaten geprobeerd. Niet een is nog aangesloten of er reageert heel iemand anders. Nu iedereen een mobiele telefoon heeft zijn de meeste huisnummers niet meer in gebruik. Ik heb dus alleen adressen. Er staat weinig wind dus het wordt even 2.5 uur op de motor. Om 0830 gaan we anker op Dan ben ik er op tijd en kan ik eventueel na de middag nog doorvaren naar Corme waar een goed beschutte ankerplaats is voor de nacht. Met Isolde en Gabor van het Canadese zeilschip Kestrel heb ik afgesproken elkaar daar weer te ontmoeten. Ook een erg prettig stel en zeer ervaren. Zij zeilen al 18 jaar rond dit bolletje.
Om 11:50 loop ik de vissershaven van Malpica binnen. Het is windstil en er staat binnen geen deining. De haven ligt wel bezaaid met meerboeien. Hier kan je dus moelijk ankeren. Aan een voorbij varend vissersbootje vraag ik of ik op een boei mag liggen. Si si, esta aka e bueno. Mooi dat scheelt. Nu nog op de boei in mijn eentje. Ik laat de boot er langzaam tegenaan drijven. Omdat het windstil is gaat dat makkelijk. Met de pikhaak trek ik het boeitje uit het water en hoppa. Ik lig op de boei! Dat scheelt, hoef ik ook niet te wachten om te kijken of het anker wel goed houdt. Als de lijn van de boei maar sterk genoeg is?! Snel de dinghy losmaken en het water in. Ik neem wat te eten en drinken mee en roei naar de helling waar je de dinghy uit het water kan trekken. Met de vorige maand gemonteerde en uitklapbare wieltjes gaat dat heel eenvoudig. Er hangt nu ook geen zware 15 pk motor aan.
Als ik op de kade klauter spreek ik de eerste de beste vissermannen aan. Ik had op google translate al een paar vragen gemaakt om alles snel in het Spaans uit te leggen. Cúal es su nombre? Alfredo Veiga Doldan! Si!
De mannen overleggen druk en dat kan ik niet volgen maar een pakt zijn telefoon en begint denk ik zijn vrouw te bellen. Malpica is een vissers dorp van ongeveer 5000 mensen daar kent iedereen iedereen en zeker de vrouwen. Eerst denken ze het niet te weten, Dan belt hij met iemand anders. Ahhhhh si si Alfredo yo se que uno! zegt de persoon aan de andere kant. Está muerto! Hij is overleden?! Vijf minuten op de kade en ik heb hem al gevonden in een dorp van 5000 mensen. Alleen het resultaat is dat ik hem niet meer kan ontmoeten. Succes en teleurstelling tegelijk. Ik dank de mannen en loop langs de kade om een paar mooie plaatjes te schieten van Abayomi. Wat jammer zeg! Omdat ik hier toch ben loop ik naar het Cafe de Pescadores en bestel een expresso. Dobble por favor.
Aan de bar naast me staat een man van een jaar of 65 een biertje te drinken. Aan zijn houding en kegel is te merken dat hij het nodig heeft. Zo kennen we ook wel een paar matrozen. Soms moesten die aan boord droog gezet worden. Dat lukte maar deels want dan kregen ze van een van de andere bemannings leden toch nog wel een biertje. Maaaar minder. Hij vraagt eerst in het Spaans waar ik vandaan kom. Als hij merkt dat ik niet zo goed Spaans spreek gaat hij verder in gebrekkig maar verstaanbaar Engels. Ik leg hem uit waarom ik heir ben. Hij gaat gelijk weer in overleg met de Waard en diens vrouw. Die kennen Alfredo niet. Maar, zegt de man we kunnen ook even langs het gemeente huis gaan dat is hier om de hoek. Ach waarom niet. Wie weet kom ik iets meer te weten. We moeten wel gelijk gaan want over een half uur gaat alles dicht voor de siesta. Op het gemeentehuis wordt het hele verhaal nog een keer verteld en de mannen achter de bali beginnen alles uit het register te trekken.
Si si Alfredo esta Muerto . In 2008 al. Een hart falen. Triest! Maar we zien dat zijn vrouw nog steeds op het adres woont. En twee van zijn dochters wonen in dezelfde straat. Het is 1,2 km van het gemeente huis. Ik mag achter de bali komen en op google earth word mij precies verteld hoe ik moet lopen. Nou dat is 12 min lopen. Nu ik er ben! Toch even langs. Als ik bij het huis kom op Avista nummero sinco staat de deur open en hoor ik een aantal dames met elkaar spreken. Ola senora Veiga, momento por favor! Een dame van mijn leefdtijd komt naar buiten en ik leg weer in mijn beste Spaans uit wie ik ben. Dat ik op zoek was naar Alfredo maar dat ik begreep dat hij overleden was. De vrouw breekt in tranen uit. En ik ook . Si, esta mi padre! Grote consternatie en moeders wordt naar buiten geroepen. Ze zijn allebei een beetje overdondert maar vinden het geweldig en heel bijzonder dat ik hier voor de deur sta. Het is voor iedereen een emotioneel moment. Ook voor mij kom ik achter. Dit is toch wel heel speciaal kom ik nu achter.
Ik moet gelijk binnenkomen en word zeer hartelijk ontvangen. Het is een mooi huis met grote garage, dakterras en grote tuin. Met uitzicht achter op de zee en de eilanden voor de kust. Alfredo heeft goed voor zijn vrouw gezorgd. Vele vragen volgen en alles in het Spaans. Dat gaat bijzonder goed mag ik wel zeggen. Het is steenkolen Spaans. Net zo ongeveer als de meeste immigranten bij ons Nederlands spreken, denk ik. Maar ze begrijpen het goed. En als ik hen niet begrijp pakken we er Google translate even bij.
Moeders gaat gelijk beginnen met koken want ik lust toch wel een tortilla de Huevos? En wat wil je drinken?
Na een half uur krijg ik een gigantische ommelet voorgeschotelt. En natuurlijk een Cerveza!
Ondertussen is ook de tweede dochter van Alfredo aangekomen. Ze wonen allemaal in dezelfde straat. Het is er netjes en de huizen zijn groot en goed onderhouden. Een derde dochter woont in Zwitserland. De tweede dochter spreekt ook een klein beetje Duits. Nu gaat alles door elkaar maar nog steeds goed te volgen. De vrouw van Alfredo is nog steeds emotioneel en vol ongeloof. Dat ik helemaal uit Holland ben gekomen om Alfredo op te zoeken. Alfredo blijkt ook een gepassioneerd visser te zijn geweest die dagelijks met zijn kleine houten visserssloepje vanuit de haven de zee op ging om lekker even te vissen, "Hij hield van de zee" zegt zijn dochter. Hij was zeker met je meegevaren rond Cabo Finisterre. Wat een pech zeg!. Wat jammer. Dat zou heel mooi geweest zijn. De dochters halen ook gelijk alle fotos tevoorschijn van de tijd dat Alfredo bij Mammoet Shipping werkte.
En ja hoor het bezoek van de Happy Buccaneer aan Ferrol, hier vlakbij. Kijk kijk dat ben ik, Nog met zwart haar hahaha. En dat is Dennis en dat is Ivo, Kaptein Jos Peeters. We staan er allemaal op. Geweldig. Dit is een memorabele dag.
En ik herinner me gelijk ook de namen van een aantal andere matrozen die op de foto staan. Het notitie/telefoon boekje van Alfredo wordt opgezocht en samen spitten we het door. Helaas staan er wel meerdere namen in maar de telefoon nummers zijn dezelfde die ik heb. Allemaal huisnummers die niet meer in gebruik zijn. Alfredo had nog wel veel contact met ze maarja nadat hij overleden is de dames niet meer. Als de ommelet is veroberd moeten we naar het dorp. Eerst naar het strand om daar koffie te drinken bij het restaurant waarvan de eigenaar Alfredo ook goed kende. En om Islas Sargasen te zien. Daar moet ik straks tussen door om naar Corme te komen en dan gaan zij fotos maken op de kaap. Na in nog een ander cafe iets gedronken te hebben nemen we afscheid. Ze lopen mee naar de helling en ik krijg van beide een dikke Abrazo. Wat tof om hier geweest te zijn. Ik roei om 1545 terug naar de boot en zie dat er wat mist op komt zetten. Snel start ik de motor en terwijl de dames zwaaien vaar ik de haven uit rond de hoge breakwater richting de passage. Wat een mooie vissershaventje. Hier had ik zeker ook nog wel een nacht kunnen blijven. Fotos maken wordt niks, veel te mistig. Hopen dat de passage nog niet in de mist ligt anders moet ik omvaren, boven de eilanden langs.
Dat is gelukkig niet het geval. Tussen de eilanden en het vaste land door kom ik aan de andere kant van de landtong in de volgende baai. Ik kan ook nog even wat zeilen. Veel wind is er niet. In de verte zie ik op een mijl of 8 Kestrel varen. Via de app vertelden ze me dat zij me ook zien en dat zij om 11:00 uit La Coruna waren vertrokken. Ook nog geen wind gehad. Als we de laatste kaap voor Corme rond zijn komt eindelijk een lekker briesje opzetten. Even loop ik zelfs 7.5 knoop. De ronding van deze kaap is specatulair. Net voor de kaap liggen een partij rotsen net boven water waar de oceaan deining op kapot spat. Mooi gezicht. Toch maar even een extra kabeltje afstand houden. Daar wil je niet terecht komen met je zeilboot. Om 18:30 gooi ik de spijker erin voor een prachtig strand. In de hele baai zijn wel drie van zulke mooie strandjes. En het is ook nog een super beschutte baai zonder deining. Hier kunnen we een goed nachtje slapen. Wat een bijzondere en mooie dag!
Woensdag 13 September Pass Cabo Finisterre/ Costa da Morte
In eerste instantie hadden we (Isolde, Gabor en ik ) gisteren afgesproken om hier in Corme even de wal op te gaan om naar op Punta do Roncrudo te lopen. Een van de vele beroemde vuurtorens op deze noord west kust van Spanje. El Costa da Morte. "De Kust des doods" Als we het weer nog eens bekijken blijkt dit een van de mooiste zeildagen te worden. Noord Oostelijke wind. In de komende dagen gaat de wind draaien, eerst weinig wind en daarna zuid. Veel zuid. Er komt een lagedruk gebied langs dat voor zwaar weer gaat zorgen. We kunnen dus het beste gebruik maken om met deze mooie 20 knopen NO wind rond de Kust des Doods te komen. Met als hoogte punt de passage van Cabo Finisterre. Zowel ik als al mijn oud collega's zijn hier vaak langs gekomen. Alleen altijd op 19 mijl uit de kust door het TSS ( het verkeersscheidingsstelsel voor de commerciele scheepvaart) Nooit echt de vuurtoren gezien dus. Nou ja behalve oud Kaptein Jos Peeters (die je hierboven ook op de foto ziet. Hij is in 1967 op de ms Pallas van de NKM heel dicht langs gevaren. Toen mocht en kon dat nog.
We vertrekken na de koffie om 10:30. Kestrel is iets eerder weg maar ik heb geen haast. Dit varkentje gaan we wel wassen. Haha. Het is allemaal voor de wind dus in het begin even wat meer werk. Beide passaat bomen zetten en dan hoppa vol tuig. In de baai is het nog 1o kn wind maar als we achter de hoge rotsen van Punta do Roncrudo vandaan zijn begint het lekker te blazen. 18 knopen en dan zelfs 25 knopen. Abayomi loopt als een jekko.
We zijn in het begin aardig aan het rollen op de NNWlijke oceaan deining dus ik moet het een en ander weer wat beter vast zetten. Eindelijk eens een lekker constant windje. We hebben ons doel gezet op een kleine baai aan het begin van het Islas da Atlantica. Een national park vsn allemaal eilanden waar ik al een anker permit voor heb aangevraagd. Hopelijk hebben we deze week wat tijd om daar te gaan kijken. Zaterdag op zondag zullen we in ieder geval ergens verder een baai in moeten om te schuilen voor de storm.
Een voor een passeren we de kapen. Punta Laxe, dan Cabo Villano, Cabo Torinana en uiteindelijk Cabo Finsterre. Kestrel was toch zeker 6 mijl op me voor maar ik loop ze hard in. Op een gegeven moment tikken we de 9 knopen aan. Toppie!, Flying south! Dit is een top zeildag. Eindelijk!
Naar mijn gevoel heb ik veel te veel gemotord de afgelope 550 mijl. Dan weer geen wind dan weer een beetje. Hopeloos. En ik wil met mijn resterende 350 liter diesel toch zeker tot Gibraltar komen. Daar wil ik optoppen. Dat is na Guernsey wel de goedkoopste plaats om te bunkeren. Nu loopt Abayomi lekker op de zeilen.
Sterker nog, beter dan op de motor. In het begin dus aardig aan het rollen maar later als we iets zuidelijker kunnen sturen krijgen we daardoor nog een extra zetje. Echt surfen is het nog niet maar je ziet de acceleratie. Dit is super zeil weer. En waar? Aan de kust des doods. Vooral Cabo Torinana is een spectaculaire verschijning. Beetje jammer van al die windmolens die hoog op de bergen er achter staan. Maarja is klimaat verantwoord he? Ik vraag het me af. Over 15 jaar moeten ze allemaal vervangen worden. Goeie handel voor sommige (en waarschijnlijk ook nog gesubsidieerd) maar klimaat verantwoord? Beter zonnepanelen? Ziet er in iedergeval niet zo horizon vervuildend uit. Ik passeer na een uurtje Kestrel aan stuurboord. Mooie fotos met op de achtergrond Cabo Torinano. Als ik ze op een kabel gepasseerd ben stuur ik 15 graden naar bakboord voor ze langs. Spectaculaire fotos!
De tocht gaat echt super. Abayomi is zo eenvoudig alleen te varen. Als alles eenmaal staat gaat het vanzelf. En zeiltje in of uit , met twee vingers, letterlijk. Even de pilot dan maar lezen en een broodje maken.
En ja dan is het zover:" Cabo Finisterre". We moeten eigenlijk direct zuid als we passeren. Kestrel ligt nu al 10 mijl achter me dus ik besluit om Cabo Finisterre echt te ronden. Even halve wind en bijna aan de wind. Het blaast hier flink 25 knopen. Abayomi loopt 8 tot 9 knopen. Gaaf! Dit is toch weer een mijl paal op deze reis. Langs de Costa da Morte en passage Finisterre. Jammer dat Els er niet bij is. Dit is echt weer een vinkje.
De rest van de tocht naar de baai van Corrubedo verloop soepel. Dolfijnen komen af en toe even een stukje meezwemmen. Hier en daar een visser die mijn koers kruist maar ze houden zich netjes aan de colregs.
Nu nog even het laastste stukje rond de Cabo Corrubedo. Even opletten want er liggen een paar steentjes. Geen soft coral, hahaha. Grapje die sommigen die dit lezen wel begrijpen. Was ergens in Indonesie vlak bij de Krakatoa in Straat Sunda. Waar we met de Happy Buccaneer aan (volledig in een verkeerde richting gebouwde) een nieuwe jetty moesten meren om een heel groot zwaar vat van 900 ton voor een nieuwe raffinaderij te lossen. Dat heeft even geduurd. Er stond een beetje swell en er lagen nog wat niet opgeruimde stukjes rots in de aanloop. Dat zorgde uiteindelijk voor een drietal verbogen schroefbladen. Afijn ander verhaal.
Ik kan drie passages kiezen om de baai binnen te komen. Eerst plan ik de breedste maar als ik dichterbij kom blijkt de kortste route vlak onder de kust ook prima te doen. Aan beide kanten steken de rotsen boven water uit maar ik zie niet minder dan 25 m diepte op de meter. Passage geslaagd. En het windje wat even weggezakt was komt ook weer opzetten. Ik tik nog even de 9 knopen aan voor ik bakboord de baai indraai tot ik hoog aan de wind ben. Dan haal ik een voor een de zeilen binnen en tuf op het trouwe motortje de laatste mijl naar de ankerplaats. Ik gooi om 1900 de spijker erin. Hij wil in eerste instantie niet gelijk houden en krabt een beetje. Na een paar keer wat achteruit geslagen te hebben zie ik dat het anker niet meer schrikt. Dit was een hele mooie geslaagde zeildag. 57 mijl in 8.5 uur. Not bad. En hoogstens 2 ltr diesel verbruikt bij vertrek en aankomst. Kijk! Now we are talking. Moe maar voldaan over deze hoogtepunten maak ik lekker nasi met zelfgemaakte sate saus. Zo lekker. Dan nog even deze blog afmaken en is het hoogste tijd om mijn kooi op te zoeken.
De komende dagen Islas da Atlantica in het National Park verkennen.
Tot laters xoxo
PS
Kapitein Jos, leuk dat u ook meeleest. We gaan zeker nog op zoek naar de Spaanse matrozen Gaspar en Caamano einde van deze week!