Als ik deze blog begin te schrijven lig ik al een week in Tobago. De tijd gaat zo snel en voor je het weet is er weer een dag, week voorbij. Ik heb nog steeds geen lokaal adres voor de Starlink dus alles moet via Mobile Priority. Dat kost weer extra dus ik probeer het ook een beetje te limiteren. Maar nu moet ik toch echt deze blog schrijven, het is al bijna 2 weken geleden en zoveel gebeurt😊.
Dinsdag 9 t/m 14 Januari. 2024 Domburg Suriname
Na de jungle tocht nu even rustig wat onderhoud doen. In de vroege ochtend om 0730 breng ik eerst de bemanning van Ceder en Dali naar de wal. Zij gaan ook op jungle tocht voor 4 dagen. Nu kunnen ze hun dinghy’s bij de boot laten en liggen ze niet onbeheerd bij de dinghy steiger.
Daarna eerst de boiler schoon maken. Die moet om de paar maanden ontkalkt worden en misschien moet de anode vervangen worden. Dat is geen moeilijke klus. Dan naai ik met de naaimachine de ankerwinch hoes. Stiksel los. Ook weer netjes. Tussendoor ga ik met de dinghy naar het resort en vermaken we ons met de bemanningen van de andere boten. Op de wifi van het resort update ik de telefoon en IPad apps. De starlink gebruik ik zo weinig mogelijk want dat moet op mobile priority. Als ik straks in de Caribbean ben zal ik het abonnement moeten proberen om te zetten naar een lokaal adres in de Caribbean. Dan heb ik weer onbeperkt internet op het basis abonnement. Op woensdag maak ik de opberg bevestiging van de nieuwe slingerplanken die ik in Mindelo had laten maken. We hebben ze goed gebruikt tijdens de oversteek. Nu iedereen van boord is kan ik ze in hun opslag plek hangen. Achter moet ik daarvoor een nieuwe bout plaatsen. Weer een klusje geklaard. Op vrijdag ga ik met Wilco naar Laarwijk. Het is een aan de andere kant van de rivier. Een klein stukje met de dinghy. Deze voormalige plantage wordt door iedereen aan voorbij gegaan terwijl hij op 5 minuten van het resort ligt. De lokale bewoners verbouwen nog steeds van alles maar op hele kleine schaal. Bananen, pompoenen, watermeloen, mango’s, sinaasappelen, papaja. Alles groeit in weelde. Prachtig om te zien. Een van de bewoners heeft een aapje opgevangen waarvan de moeder gestorven was. Hij heeft hem zelf de fles gegeven en is nu alweer 3 jaar. Het is een spring in het veld maar heel grappig en levenslustig.
Zaterdagochtend ga ik aan de gang met de Volvo en generator. De waste gate van de Turbo van de Volvo slaat niet aan. Tot 2100 rpm doet de motor het prima maar ik krijg de motor niet meer naar de 2800 rpm zonder turbo. Op de oversteek kwam ik erachter dat de dynamo van de generator niet werkt. Misschien heeft hij het de hele tijd al niet gedaan maar nu ik de hoofdmotor helemaal niet gebruikt had tijdens de oversteek moest de accu door de generator dynamo worden opgeladen. Dat gebeurde niet. Met een lokale monteur in Suriname maar eens kijken. We maken de dynamo en zijn regelateur van de generator los, en ook de waste-gate balg van de Volvo.
Met de auto gaan we langs een kleine autoshop waar ze dynamo’s repareren. We laten hem achter. Nu maar hopen dat ze hem kunnen checken en maken. Met de waste-gate balg rijden we verschillende shops af om te kijken of ze hem kunnen testen. Te vergeeft geen van de shops kan ons helpen. We wachten even tot maandag om te kijken of we ergens anders terecht kunnen. Dan is het alweer zondag 14 Januari. Morgen komt Dennis. Ik kijk ernaar uit. Leuk om met z’n tweeën naar Tobago te gaan. Dus snel even zijn hut voor klaar maken. Nieuw matras overtrek, kussen slopen en dekbed overtrek. Een dekbed hebben we hier niet meer nodig, Het is constant rond de 30 graden. Met een fan koelt het s’ nachts af naar 22 graden dus goed te doen zonder airco. Dennis heeft ook allerlei onderdelen meegenomen. En de nieuwe drone! Daar verheug ik me ook op. DJI heeft i.p.v. de oude te repareren gewoon een nieuwe opgestuurd. Weer €310 armer maar goedkoper dan zelf een nieuwe kopen. Ik huur voor de komende 2 dagen een auto zodat ik Dennis op het vliegveld kan ophalen en de laatste boodschappen kan doen.
Maandag 15 Januari, 2024 Domburg
Als ik deze ochtend koffie zet vind ik weer een briefje van de Italiaanse Irene.
Voor zij vertrok had zij, terwijl wij allemaal sliepen overal briefjes verstopt met spreuken en opmerkingen die wij tijdens de reis hadden gemaakt. Zo leuk. Very Nice😊Om 0830 vaar ik met de dinghy naar de steiger. Ik neem gelijk alle diesel jerrycans mee. Die heb ik in de brandstoftank geleegd. Mooi vol weer en zo konden we de diesel kosten bepalen voor de afscheidnemende crew die meebetaalden. Hier in Suriname kost de diesel €1,- dus kan ik makkelijk en goedkoop bijvullen. Ook de benzinetank voor de dinghy gelijk bijvullen. Met de auto rij ik naar het tankstation. Alles is zo gevuld en ik besluit om de jerrycans dan maar gelijk weer naar boord te brengen. Dat scheelt weer ruimte in de auto. Als ik terug kom op de wal ga ik even naar de
plaatselijke kapper Rafi’s. Het maakt er weer een mooi kort kapsel van. Prima geknipt voor €7,-. Voor ik naar het vliegveld ga zet ik Valerie af bij haar nieuwe huis en stuk grond in het gebied dat bekend staat als De Republiek. Zij is een van de medewerkers op het Harbour resort Domburg. Omdat haar auto bij de garage is moet ze nu met de bus naar huis. Dat kost meer dan een uur. Ik kom er toch langs en zo kan ze mijn gelijk haar stuk grond laten zien. Valerie heeft als Surinaamse ook een tijd in Nederland gewoond. Nu heeft zij samen met haar moeder een stuk grond ontgonnen en er een huisje gebouwd in het gebied de Republiek. Het is een gebied waar haar voorouders stukken grond hebben toebedeeld gekregen na de afschaffing van de slavernij. Haar broer heeft er al eerder zijn huis gebouwd. Valerie en haar moeder zijn er 5 maanden geleden begonnen. Een stuk grond van 1 are ongeveer. Eigenlijk midden in een stuk jungle. Er zijn wat grote bomen gekapt en er is een greppel rond het stuk grond gegraven voor de afwatering. Nu zijn ze begonnen met planten van allerlei fruit en groenten, papaja, bananen, kokosnoten bomen etc etc. Er is nog veel te doen maar de plek is prachtig. Ik word hartelijk ontvangen door de moeder van Valerie en mag natuurlijk mee eten. De mensen zijn hier heel gastvrij. Ook voor de Nederlanders.
Na de lunch neem ik afscheid om naar het vliegveld Zanderij te gaan. Als ik aankom staat Dennis al buiten. Het is leuk om hem hierop te pikken. Snel even korte broek aan want lange spijkerbroek is veel te warm. Om 1730 zijn we weer bij Domburg.
Voor we aan boord gaan eerst even met de monteur de dynamo ophalen. Daar blijkt niks mis mee te zijn. De shop zegt dat ik het in de bedrading moet zoeken. Nouja we gaan zien. Voor Dennis is het de eerste keer dat hij gaat zeilen en hij heeft er erg naar uit gekeken. Op de rivier liggen we natuurlijk zo stil als een huis. Nadat hij zich in de voorhut geïnstalleerd heeft komen de onderdelen uit de koffer. Geweldig dat hij die allemaal heeft meegenomen. Ik ben er heel bij mee. Van een radarreflector, popnagels, een paar koel-fannetjes, een nieuwe creditcard en oude kaas tot de drone. Van alles. Een koffer vol. ’s Avonds eten we pizza op het resort.
Dinsdag 16 Januari, 2024, Domburg.
Vandaag hebben we de huurauto nog een dag. Daarmee kunnen we wat rondtoeren en de laatste boodschappen doen. Na 6 maanden varen is een van de twee 10 liter gasflessen tot op ¼ leeg. Door het inductie koken gebruiken we zeer weinig gas. Eigenlijk alleen als het bewolkt is proberen we op de anchorage zuinig te doen met elektra. Dan koken we op gas. De dubbele mogelijkheid geeft veel vrijheid en is erg handig. Nu we een auto hebben kunnen we de gasfles mooi even bijvullen. Als we op het vulstation zijn beweerd de medewerker die de fles vult dat hij onze fles eerst moet ontluchten? Ontluchten??? We moeten er hard om lachen. Hoe kan je nou een gasfles moeten ontluchten als hij nog voor ¼ vol zit met vloeibaar gas? In alle ruimte boven het vloeibare gas zit toch propaangas? De medewerker blijft volhouden dat hij ontlucht moet worden. We laten hem maar in de waan. Hij “ontlucht” de fles en laat zo propaangas ontsnappen. We nemen wat meer afstand😊! Uiteindelijk vult hij de fles met 8 liter vloeibaar gas voor € 5,-. Dat is ff wat anders dan €40 voor het vullen of omruilen van een Campinggas fles van 2.5 liter in Nederland! We rijden naar Paramaribo en gaan eerst langs de immigratie voor een uitreis stempel in ons paspoort. Ik had voor aankomst van Dennis al de nieuwe crew lijst ingediend bij de MAS. Met een gestempelde crew lijst is het uitreis stempel in ons beider paspoort nog maar een formaliteit. In tegenstelling tot de langdurige inklaringsprocedure is het uitklaren slechts 10 minuten werk als je weet waar je moet zijn😊. We bezoeken nogmaals Fort Zeelandia voor Dennis om de plek gezien te hebben. We parkeren daarna de auto op een taxi stop naast de centrale markt om groente en fruit te kopen. Als we halverwege de markt zijn komt een politieagent naar ons toe en vraagt om rijbewijs en papieren. U mag daar niet parkeren meneer! Of ik maar even mee wil komen naar de politiepost! Oh jee!….. Uit eindelijk kom ik ervan af met een waarschuwing. We proberen de auto ergens anders in de stad te parkeren. Overal is het bomvol. We vinden uiteindelijk een plekje. Als we achteruit de parkeerplaats indraaien komt een boze Surinamer uit z’n auto. Hij wilde daar parkeren! Sorry wij waren je net voor! Veel geschreeuw maar wij lopen quasi geïnteresseerd verder naar de markt. Daar is van alles te koop. Kousenband, Okra, bananen, tomaten, vis en kip. We slaan in voor de komende weken. Dan lopen we door de stad op zoek naar de Yamaha dealer voor een nieuwe noodstop-knop en speciale zink-anodes voor de 15 pk buitenboordmotor. Na een paar maanden zoeken vind ik eindelijk de knop en de speciale anodes. Een goede dag. Ook kijken we nog voor de waste gate balg maar dat is iets te veel gevraagd voor deze dag. Dat moet maar wachten tot ergens anders in de Caribbean. Na nog wat boodschappen rijden we terug naar Domburg. Een 40 minuten van Paramaribo.
Woensdag 17 Januari, 2024 Vertrek Domburg naar Tobago
We zijn er klaar voor. We nemen deze morgen afscheid van de manager Jeroen en het personeel bij de Harbour resort Domburg. We betalen de mooring fees (€11.5 per nacht). Nu Dennis de nieuwe drone heeft meegebracht maken we voor vertrek nog even wat drone shots van Domburg, de Suriname rivier, de catamarans en Abayomi. Geweldig!
Het was een prachtig verblijf in Suriname en zo gemakkelijk voor Nederlanders. De aankomst was geweldig, met 10 knopen snelheid samen met Nordlys de rivier opvaren, het vieren van Owru Yari (Oud en Nieuw) met de crew, de jungle tocht, de hoeveelheid en variëteit in beschikbare producten. De vriendelijkheid van de mensen. Wat een geweldig land. I love Suriname! Hopelijk gaat het in de toekomst politiek gezien ook beter. Bouterse is in de week dat we hier waren veroordeeld door de Surinaamse rechtbank en gevraagd zich te melden om zijn 20 jaar celstraf uit te zitten. Hij is nog niet komen opdagen als we vertrekken. De meningen over de gerechtigheid daarvan zijn verdeeld. Er zitten haken en ogen aan zullen we maar zeggen. Dit land heeft zoveel potentie en zoveel waardevolle grondstoffen, olie, goud, Bauxiet, hardhout, groentes en fruit. De hele bevolking van 600.000 mensen zou er in weelde van moeten kunnen leven. Zoals de bevolking in Noorwegen of de UAE dat kunnen. We zouden nog wel langer kunnen blijven maar we verlangen ook naar kristalhelder water. In Domburg en Suriname is zwemmen in de snelstromende modderige rivier niet erg aantrekkelijk. Het zwembad is mooi maar niet hetzelfde als elke morgen als je wakker wordt een duik nemen naast je boot. We nemen voorlopig ook afscheid van de bemanning van de catamarans Ceder en Dali. Die zien we straks in de Caribbean zeker weer. Zij blijven nog een weekje langer in Suriname. Om 12:50 is het tij gekeerd en maken we los van de meer boei. We dender met een vaart van tussen de 8 tot 9 knopen de rivier af, langs de dorpjes met Nederlandse namen, Paramaribo en onder de Wijdenbosch brug door.
We passeren Dordrecht en Nieuw Amsterdam. Zo leuk al die bekende plaatsnamen. Als we in de monding van de Suriname rivier komen begint het wat hobbeliger te worden. We moeten aan de wind eerst de geul uit langs
de ondieptes. Dennis voelt dat hij een beetje zeeziek wordt. Ach, komt straks wel goed denk ik. Als we de geul uit zijn dan kunnen we halve wind varen en liggen we relatief stabiel. Na een drie kwartier verlaten we de geul en zetten koers naar Charlotteville op Tobago. Een rechte lijn. Halve wind. We zijn in 4 uur de hele rivier afgevaren. Een afstand van 33 mijl van Domburg tot de uiterton. Supersnel. En nu Champagne sailing!! Er staat tussen de 16 en 22 knopen wind. Prachtig mooie zeilcondities! Dat beloofd een snelle reis te worden. We bewegen een beetje op de deining maar doordat er windkracht 5 staat ligt Abayomi eigenlijk heel soliede en relatief rustig over de bakboord boeg. Dennis voelt zich echter niet al te best. Echt overgeven doet hij niet maar hij heeft het niet breed. Ach komt in de loop van de dag wel goed denk ik. Misschien duurt het wat langer bij hem. Sinds vertrek uit Nederland is alleen Els misschien een dagje of twee eens wat katterig geweest maar verder heeft niemand die aan boord was last gehad van zeeziekte. Bij Dennis blijkt dat later echter heel anders te zijn! Dennis heeft ook nog weinig tot niets gegeten. Ik moet aandringen om wat te eten. Als hij gaat overgeven moet hij wel iets in zijn maag hebben. En veel drinken. Veel meer als water een peen en een droog beschuitje gaat er niet in. Dan maar naar bed. Liggen en proberen te slapen. Dat is dan nog de enige oplossing. De nacht wordt lang voor mij. Geen ideaal vooruitzicht maar een nachtje doorhalen is voor mij geen probleem. Misschien dat het morgen beter met hem gaat. Gedurende de nacht trekken er ook wat squals over. Heftige korte regenbuien. Eentje heeft zelfs windkracht 7 bft in zich. Opletten dus en even de Genua en grootzeil reven. Het wordt een drukke nacht met veel squals. Voordeel is dat we als een jekko gaan. Als we zo hard blijven varen gaan we absoluut een nieuw record vestigen. We hebben ook 1.5 tot 2 knopen stroom mee. Super!
Donderdag 18 Januari, 2024.Op zee ter hoogte van British Guyana
Dennis heeft vannacht geprobeerd om een wachtje te lopen. Ik heb mijzelf neergelegd op de kuipbank om een uiltje te knappen en toch stand-by te zijn. Na 2.5 uur gaf hij de pijp aan Maarten en is weer in zijn bed gedoken. Ach toch zeker een uurtje geslapen. In de morgen nemen we een ontbijtje. Althans ik. Dennis is nog steeds zeeziek. Ik geef hem een zeeziekte pilletje. Misschien helpt dat. Overgeven doet hij niet dus eigenlijk is hij niet heel erg zeeziek zou je zeggen. Maar Dennis wordt er erg passief van. Neemt weinig tot niets meer op en zijn mood wordt er ook niet beter op. De boot gaat nog steeds als een jekko. Supermooi zeilen, voor mij dan. Om 1300, precies 24 uur na vertrek hebben we 203 mijl afgelegd. 8,46 knopen gemiddeld. Wauw! Dat is zeker een nieuw record. Ik vier het met veel enthousiasme. Dennis is in zijn zeeziekte wereld. Nog 1,5 dag en we zijn er al.
Dan zal het op de ankerplaats wel over zijn toch? We maken vandaag weer eens 300 liter drinkwater om de tank bij te vullen. Door het vele bewegen slaat er wel steeds lucht in de filters dus moeten we regelmatig alles stoppen en ontluchten. Het gaat dus niet zo snel als gewenst maar toch weer wat gemaakt. Ik maak nasi als lunch/diner. Dennis eet wel maar echt van harte gaat het niet. Het is in Tobago een uur vroeger dus we zetten na de middag de klok een uur terug naar GMT-0400. We hebben nu met Nederland 5 uur tijdverschil. Tijdens de avond hebben we dolfijnen. Je hoort ze boven komen om adem te happen. Het vrolijkt Dennis even op maar niet voor lang. We gaan de tweede nacht in. De sterrenhemel is prachtig en we zien ook het Zuiderkruis weer duidelijk. Nu net boven de horizon. Het blijft een machtig gevoel! Ik neem de wacht tot 2400 en dan komt Dennis een paar uurtjes. Nog maar een zeeziekte pilletje. Die lijken echter niet echt te werken. Uiteindelijk kan ik 3,5 uur slapen. Om 0430 neem ik het weer van hem over zodat hij weer naar bed kan. Dan heeft hij het minste last van de zeeziekte. Ik hoorde vannacht de windgenerator een raar geluid maken en heb hem stilgezet. Morgen maar eens kijken wat er is. Misschien dat er een lager kapot is?! Tijdens de nacht hebben we twee lifters. Twee vogels landen heel precies op de zonnepanelen. Dit terwijl er windkracht 5 bft staat een aardige snelheid hebben en we aardig deinen op de zeegang. Prachtig om te zien hoe ze al zwevend steeds dichter bij het paneel komen. Ze vliegen dwars uit. Ze landen op het randje van het paneel anders glijden ze uit. De ene heeft dat snel door. De ander heeft er meer moeite mee en glijd over het gladde paneel heen en weer. Echt bang zijn ze ook niet want ik kan ze tot op een paar meter naderen terwijl ik ze met de hoofd lamp beschijn. Ze rusten even uit van de lange vlucht.
Vrijdag 19 Januari, 2024
Als ik bij daglicht omhoog kijk zie ik dat ik een rotorblad mis op de windgenerator. Shit. Blad is gewoon afgebroken. Weer een klus erbij, pfff. Zit ik niet op te wachten. En hoe kan het in godsnaam. Misschien toch een vogel tegenaan gevlogen. Vreemd. Ik heb nog een paar oude bladen. Nou die maar eens proberen erop te zetten in de nabije toekomst. Moet ik wel voor omhoog gehesen worden. Dat kan ik niet alleen.
Van vissen komt het deze reis niet. We gaan echt te hard en ik geloof dat Dennis niet op glibberige vissen zit te wachten op dit moment. Ook daar had Dennis zo naar uit gekeken. Hij had zelfs twee nieuwe nep aas meegenomen. Dennis beloofd dat als we strak ten anker liggen hij me met van alles zal helpen om het goed te maken. Hij voelt zich schuldig dat hij nergens toe in staat is. Ach, zeeziekte kan je niets aan doen. Je hebt er last van of niet. Het is erg vervelend maar ja it is what it is. Wel jammer want ook ik had me verheugd om heel wat dingen samen te kunnen doen aan het onderhoud. Alleen komt het er bijna niet van. Er is altijd wel wat in het dagelijkse wat echte klussen onmogelijk maakt. En voor sommige dingen moet je gewoon met z’n tweeen zijn. We maken tijdens de dag nog eens 250 liter drinkwater. Daarmee zitten we nu weer op 700 liter. Met de snelheid die we nu hebben komen we morgen al heel vroeg in de nacht aan. Dat is niet echt wenselijk en ook niet leuk voor sightseeing. We besluiten om dan maar wat af te slacken zodat we morgen bij daglicht aankomen. Ook is het dan weekend en zou het extra kosten om in te klaren in Charlotteville. We besluiten voor het weekend in Englishman bay te verblijven en dan op maandag 8 nm terug te varen naar Charlotteville. Englishman bay is iets verder en daarmee komen we met 6 knopen snelheid mooi bij daglicht aan.
Dennis is nog steeds zeeziek zegt hij. Overgeven heeft hij niet gedaan maar hij wordt er niet echt vrolijker op. Terwijl we de kop van Tobago ronden staat boven de bergen het Zuiderkruis weer te pronken. Zo mooi.
Zaterdag 21 Januari, 2024 Aankomst Englishman bay, Tobago
Terwijl de zon boven het eiland uitstijgt varen we Englishman Bay binnen. Een mooie ervaring. Het eiland is wild begroeid met tropisch regenwoud en palmbomen waaieren op het strand. We gaan om 0800 ten anker in een tropisch idyllische baai op 15 m water. Het anker houdt goed en na een ontbijtje gaan we even bijslapen. Om 1230 worden we weer wakker en nemen een duik in het prachtige heldere water. Wat een heerlijk gevoel. Weer lekker zwemmen vanaf de boot. De laatste keer vanaf de boot was bij de eilanden voor de kust van Frans-Guyana. En daar was het ook al wat zanderig. Zwemmen in echt helder water was de laatste keer midden op de oceaan met de volle crew van 6 die we toen hadden. Dat was ook een ervaring op zich. En zo’n leuke reis als ik er weer aan terug denk. Nu liggen we in een baai bij Tobago.
Er is wat deining waar de boot rustig op ligt te bewegen maar een naam mag het eigenlijk niet hebben. Dennis is en blijft echter last houden van zeeziekte zegt hij. Ik kan me niet herinneren wanneer ik dit voor het laatst heb meegemaakt. Ja toen ik voor mijn werk voer 25 jaar geleden hadden we een derde stuurman die ook altijd zeeziek was. Dat is de enige keer die ik voor me kan halen. We zwemmen wat en doen voor de rest van de dag rustig aan. Ik ben in Domburg eindelijk begonnen met lezen van een boek! De eerste sinds ik in Juli uit Nederland vertrokken ben. “Ik ben Pelgrim”. Ik heb het digitaal gekregen van een van de andere Nederlanders waar ik in Suriname mee naar de jungle ben geweest. Super boek. Gaat over een man van een speciale inlichten dienst uit Amerika die zijn ervaringen heeft opgeschreven. Fascinerend om te lezen. Ik ben in Suriname begonnen en het laat me niet meer los. Het is 500 bladzijden dus met mijn langzame leestempo kan ik nog even vooruit.
Zondag 21 Januari, 2024 Englishman bay, Tobago
Gedurende de dag doen we wat kleine klusjes. We maken de kuipramen eens goed schoon aan binnen- en buitenzijde. En polijsten ze daarna met een speciale spray. Ze zijn weer kraakhelder. Wel moeten we het meerdere malen doen want steeds begint het weer even te miezeren. De wolken komen vanaf zee tegen de bergen op en dan valt aan de lijzijde wat regen. Iedere keer alles open als de zon schijnt en dan weer snel dicht om te voorkomen dat alles binnen vochtig wordt. Beetje irritant. Als de zon schijnt is het heerlijk weer, Ondanks de 30 graden is het niet heet want er staat de hele tijd een mooie bries. Echt Caribische weer! Wat minder tropische regenbuien graag.
We vervangen de noodstop knop op de buitenboord motor die we in Paramaribo hadden weten te kopen. En proberen de anode te vervangen. Een (1) boutje losdraaien en dan een nieuwe anode erop. Normaal 5 minuten werk. De kop van de RVS bout breekt echter af. De bout blijkt vast geoxideerd te zitten in het aluminium van de buitenboordmotor. Shit! Hoe krijgen we dat bout stuk eruit. We proberen WD40, warm stoken, wat tikjes op de bout. Niks wil helpen. We maken met de Dremel een schroef kop sleuf in het draadeinde. Die breekt gelijk af. Na 3 uur ploeteren geef ik het op. Hier hebben we een linkse tap voor nodig. Wat 5 minuten zou moeten kosten loopt heel anders. Alle gereedschap dat ik heb is gebruikt en het draadeinde zit er nog steeds. Tot overmaat van ramp is de zelfgemaakte beschermhoes van de buitenboordmotor ook nog eens weggewaaid. Daar hebben Els en ik zo op zitten zwoegen om te maken. Om toch nog een positief gevoel te hebben naaien we de rafelige rand van de Nederlandse driekleur op de naaimachine. Dat gaat top. We besluiten in de baai te gaan snorkelen. Langs de rotsachtige randen van de baai is veel koraal. Prachtig. En ook redelijk veel vis. Dennis ziet zelfs een schildpad. We landen tijdens het snorkelen nog op het strand en lopen naar de andere kant van de baai. Daar snorkelen we verder. Als we terug bij de boot komen inspecteren we het onderwaterschip. Is nog steeds in topconditie. Alleen wat vette modderaanslag van de Suriname rivier. We nemen beide een kant en vegen de vette modder er met de hand af. Nog een aardig werkje voor een 16 meter lang schip maar na een uurtje is hij zo goed als schoon. Scheelt weer iets in de snelheid. Aan boord gekomen nemen we wat te drinken en laten de drone op. Even over de baai vliegen. Prachtige foto’s. We eten een goede avondmaaltijd en spelen zelfs een potje backgammon. Het gaat iets beter met Dennis maar de zeeziekte duizeligheid is nog niet weg. Om de zoveel tijd gaat hij stilletjes in de wind aan dek zitten. Erg vervelend voor hem. Maar ook voor mij. Dit wordt niks zo. Dennis wordt erg niet actiever op. Het kost veel energie natuurlijk. Begrijpelijk maar als het zo blijft vrees ik het ergste. Nou ja, morgen naar Charlotteville en dan land verkennen. Dat zal zijn gedachten toch wel verzetten?
Maandag 22 Januari, 2024 Englishman Bay naar Charlotteville
Na het ontbijt gaan we om 0845 anker op. We moeten iets terug in Noordoostelijke richting dus tegen de wind in. Er staat windkracht 5. Dan moeten we kruisen. Prachtig stukje varen. Ik leg de boot onder een mooie hoek over bakboord en we varen de baai uit. Na een uurtje gaan we overstag en koersen we precies de Man of War bay in, naar Charlotteville. Om 1130 liggen we ten anker net iets van de landings pier.
We maken de dinghy klaar met de kleine motor en varen naar het dorp. Daar staat de custom-officer al op ons te wachten. Hij is een beetje geïrriteerd want later blijkt dat hij ons op de AIS heeft gevolgd en heeft gezien dat we al op zaterdag in Englishman bay ten anker zijn gegaan. Dat was tegen de regels. We hadden eerst moeten inklaren in Charlotteville! Ok?! Dat wisten we niet meneer de officier. We halen eerst een aankomst formulier bij de tourist office aan het einde van de pier. Daarna naar Customs & Immigration. Dennis vraagt de hele tijd om wifi verbindingen terwijl ik tig formulieren sta in te vullen. Beetje irritant. Dan blijkt na een half uur dat hij een vlucht heeft geboekt voor morgenochtend! Pardon?? Ik ben totaal verrast. En ook behoorlijk teleurgesteld. Terwijl ik ons probeer in te klaren heeft hij gewoon al een terug vlucht geboekt. Ik moet even over teleurstelling heen komen. Had dat nu niet een paar dagen later gekund? We zouden nog allerlei klusjes samen gaan doen. Dennis had beloofd samen de boot te gaan poetsen, windgenerator, nieuwe radarreflector etc etc. Alles eindigt abrupt. Na het inklaren lopen we wat door het dorp. Het is klein maar de vibe is geweldig. We komen bij de wifi point van de tourist office gelijk Matias tegen! Wauw. Hem ken ik van de Noorse zeilboot Nordlys. Hij was samen met Helen en Ole vanuit Mindelo meegevaren. We hebben sindsdien in alle havens veel tijd samen doorgebracht. Wat leuk om hem nu gelijk weer te zien.
Hij is hier in Charlotteville afgestapt. Helen en Ole zijn een paar dagen geleden doorgevaren naar Tobago cays in de Grenadines. Die zie ik verderop in de Caribbean wel weer. Nu leeft Matias tijdelijk op het strand van Pirate Bay onder een houten afdak. Het is een toffe gozer. Helaas heeft hij geen cent om te makken dus leeft hij nu tijdelijk van de broodvruchten en andere wilde groentes die je overal hier in de natuur vindt. Samen met een andere Deense jongen wonen ze tijdelijk op het strand. Het grappige is dat ze allebei fanate BMX’ers zijn. En goed ook. Hij is lyrische over Charlotteville en Tobago. De mensen zijn erg behulpzaam, vriendelijk en er is totaal geen criminaliteit of gevaar voor diefstal. We spreken af om later een grote bbq op het strand te houden. We ontmoeten verder een groepje jonge Duitse cruisers die ook net aangekomen zijn in de baai. Dennis en ik lopen verder door het dorp en eten en internetten wat in het restaurantje van Sharon. Dennis neemt kip en ik garnalen. Ach, als het echt zo erg is met de zeeziekte dan is het maar beter. Op deze manier is het niet echt gezellig ook. Dennis waardeert mijn zorg voor hem en het spijt hem ook dat het zo gelopen is. Helaas, het bootleven is niet voor iedereen. Ook Dennis had zich het heel anders voorgesteld.
’s Avonds pakt Dennis zijn koffer en houden we het verder rustig. We moeten allebei over de teleurstelling heen komen. Ik lees wat en Dennis zit aan dek in de wind. Zelfs op de relatief rustige ankerplaats voelt hij zich nog steeds zeeziek. Het mag niet zo zijn voor hem.
Dinsdag 23 Januari, 2024 Charlotteville anchorage.
Om 0700 gaat de wekker en om 0800 zitten we in de dinghy. Na negen dagen stapt Dennis van boord. Moe van de zeeziekte. Het plan was om 2.5 tot 3 weken mee te gaan en verschillende eilanden in de Caribbean aan te doen. Drie dagen op volle zee heeft zijn perspectief geheel omgegooid. Dat wordt geen eigen boot om ook de wereld mee rond te zeilen. Niet voor Dennis helaas. Hij is duidelijk niet geboren voor de zee. We nemen afscheid op de kant en Dennis gaat met een taxi naar het vliegveld. Om 1200 vliegt hij via Port of Spain op Trinidad naar Amsterdam. En nu? Ik had hier niet op gerekend. Omdat Dennis 2 tot 3 weken zou blijven heb ik me niet verdiept in andere crew. Ik dacht dat het leuker zou zijn om met z’n tweeën te varen dan nog meer andere onbekenden mee te nemen. Even voel ik me alleen. Terwijl ik bij het wifi punt van de tourist office sta komt het groepje Duitse cruisers ook aanlopen. Drie zijn van de boot Blueberry. David, Finja en Lucas. Karl is van de wat kleinere 9 m zeilboot Barbara. Alle zijn tussen de 20 en 25 jaar. Het is een leuke groep. En het blijkt dat ze een auto willen huren om het eiland rond te gaan. Dat is leuk. Ze moeten wel om 1700 Davids zusje oppikken die 3 weken komt meevaren. Daarvoor willen ze het eiland rondtoeren. Of ik meewil? Nou dat is leuk! Dat sla ik niet af. Binnen een half uur heb ik weer aanspraak en is de teleurstelling verdwenen. David, Finja en Lucas hebben Blueberry vorig jaar met z’n drieën in Duitsland gekocht en helemaal zelf opgeknapt. David en Lucas hadden veel op jachtwerven gewerkt dus al aardig wat knowhow opgebouwd. En zo konden ze ook makkelijk aan voordelige materialen komen. Karl zeilt sinds twee jaar en het laatste jaar alleen. Hij is vorig jaar al overgestoken van Mindelo naar Brazilië. Daar is hij een heel stuk binnen door over de Amazone en zijn zijrivieren gegaan. Een hele toffe gozer blijkt. Een echte reiziger die na veel backpacken en reizen met een kayak en een busje op de bonnefooi een boot voor €2000,- heeft gekocht. Er mankeert van alles aan maar hij vaart er net zover mee als ik met mijn veel duurdere boot. Geen AIS, geen radar, geen watermaker, geen watertank, een petroleumgas stelletje. Alleen een beetje batterij voor zijn gps. De windvaan is kapot en moet hier gerepareerd worden anders moet hij alles op de hand sturen. Bewonderingswaardig. We huren de auto en rijden over het eiland met al zijn bochtige wegen door een tropische omgeving met overal bananen, kokos, papaja’s en mango bomen. We proberen naar de Argyle waterval te gaan. Bij de toegangsweg die leidt naar de waterval blijken we €10,- per persoon te moeten betalen om naar de waterval te kunnen lopen. Dat is wel erg veel. En zeker voor Karl onbetaalbaar. Zowel ik als de anderen hebben ook niet veel zin om zoveel te betalen om een waterval te bezoeken. We besluiten om een andere weg te zoeken om bij de waterval te komen. We vinden een papaja plantage die aan de andere kant van de rivier ligt die naar de waterval leidt. Zo zouden we er toch ook moeten kunnen komen? We lopen langs de plantage. Vol met papaja’s. Daar moeten we er op de terug weg zeker een paar van meenemen. Als we halverwege de rivier zijn komt er een boze houtsnijder op ons af die aan de officiële weg houtsnijwerken en papaja verkoopt aan de toeristen. Wat wij doen is illegaal! Dat mag niet. We moeten via de officiële ingang naar de waterval. Dat gaan we niet doen. Ik probeer met hem te praten en aan te geven dat de meesten van ons geen €10,- kunnen betalen. Als anderen op het punt staan om terug te lopen probeer ik het nog een keer. Als we nu €10,- aan hem geven mogen we dan met z’n vijven voor een keer naar de waterval lopen. Na veel vijven en zessen gaat hij overstag. YES! Hij laat ons verder lopen en we komen na 15 minuten lopen bij een prachtige waterval! Wauw, supermooi! Geen van allen hebben onze zwemkleren bij ons dus hop alles uit en we duiken zo onder de waterval. Wat een belevenis weer dit. Alle mannen moeten natuur lijk naar het hoogste punt klimmen en naakt springen we in de waterval. Wat een top dag! Kan niet meer stuk.
Na de zwempartij lopen we terug en geven we de houtsnijder de beloofde €10,-. Hij blij, wij blij. Thanks. Op de terugweg nemen we een papaja mee. Als we bijna bij de auto zijn komen we een pickup tegen met daarin de
eigenaren van de plantage. Als we met ze praten krijgen we voor 20 TT (€3) nog 4 papaja’s erbij. Heerlijk. Dit zijn echte goeie papaja’s. Niet die harde slechte droge die je in Nederland in de supermarkt krijgt. Deze zijn mierzoet en zacht. Zo sappig als goede mango’s. Na de waterval rijden we over bochtige wegen naar Scarborough. Aan de zuidwest kust van Tobago. Een echte stad. Met veel winkels en auto’s. Mooi voor boodschappen en onderdelen. Ik vind al snel mijn linkse tap in een hardware store. Gelukkig. Nu kan ik proberen de afgebroken bout uit de buitenboordmotor te halen. Mijn creditcard pincode doet het echter niet. Een normale bankpas werkt hier niet. David is zo aardig om me 500 TT te lenen. Heel aardig van hem en zonder achterdochtigheid. Wat is dit toch een leuk groepje cruisers. Samen eten we wat voor lunch bij een afhaaltentje. Daarna zoeken we nog naar wat onderdelen. Deze stad is prima voor dit soort zaken maar Charlotteville heeft meer charme en de kleinschaligheid is leuker.
Na Scarsborough rijden we naar Pigeon Point. Een van de andere bekende baaien van Tobago. Daar ziet David een andere bekende ten anker liggen. Redelijk ver van het strand. We besluiten toch om er even heen te zwemmen met z’n vijven. Blij verrast worden we aan boord ontvangen door de Engelse crew. We wisselen wat
ervaringen uit en als het 1700 is zwemmen we terug naar het strand. Het is tijd om David’s zusje op te halen van het vliegveld. Officieel mogen we in de auto maar met z’n vijven en had ik voorgesteld om met de bus terug te gaan naar Charlotteville. Iedereen denk dat we ook wel met z’n zessen in de auto kunnen. We spreken af dat ik voor het dorp dan uitstap zodat de verhuurder niet ziet dat we met zes in de auto zitten. Het duurt zeker een 1.5 uur voor David met zijn zus terugkomt bij de auto. Het blijkt dat ze haar koffer niet hebben meegenomen. Die is ergens tussen Amsterdam en London blijven hangen. Leo is in tranen maar al snel weten we haar gerust te stellen. Die koffer komt wel en kleren heb je hier bijna niet nodig. Finja heeft genoeg voor je voorlopig. Met vier achter in een kleine Toyota als sardientjes in een blik rijden we terug over de bochtige weggetjes, anderhalf uur rijden. Onderweg nemen we even pauze om onze benen te kunnen strekken en een biertje te drinken. Ver na donker komen we terug aan boord. Ik had een paar dagen geleden voor een weeshuis aan macaronisaus gemaakt dus ik nodig iedereen uit om bij mij aan boord te komen eten. De boot vindt iedereen geweldig en het is een topavond met z’n zessen. Zo depri als de dag begon zo geweldig is bij verlopen en geëindigd. Zo kan ik er veel hebben.
Woensdag 24 Januari, 2024 Charlotteville naar Pirate bay anchorage
In de baaien hier wordt er toegezien dat alle jachten op de boeien gaan om de koraalriffen te beschermen. In de Man of War Bay voor Charlotteville is er waarschijnlijk alleen maar zand. Daar liggen we eigenlijk prima en gratis. Er wordt echter toch sterk op aangedrongen dat we op de boeien gaan. Dit kost wel weer €10,- per nacht. Omdat we het beschermingsinstituut E.R.I.C (ja Eric!) niet tegen ons willen hebben besluiten we toch maar op de boeien te gaan. We zijn door de Engelse Heather die er werkt dringend gevraagd om op de boei te gaan. We willen haar graag te vriend houden want ze komt met allerlei hulp en informatie.
Pirate bay is een halve mijl van de pier van Charlotteville dus met de dinghy en grote 15 pk niet ver. De baaien zijn mooi. Er vliegen continue pelikanen rond en af en toe springen de vissen wild tussen de boten uit het water. Er zitten duidelijk grotere vissen onder de scholen visjes. Verder veel fregat vogels en de pelikanen die je om de haverklap als vuurpijlen in zee ziet storten. Echt heel stil liggen we niet. Er is de hele tijd wel een beetje deining waardoor we wat liggen te rollen. Het is niet anders. We kunnen er mee leven. Dennis niet denk ik😊Karl vaart eerst met mij mee om Abayomi op de boei te leggen. Hij vindt het prachtig om haar te varen. Ik loop naar voren om de boei op te pikken en Karl stuurt de boot. Hij is verbaasd hoe makkelijk het varen is met deze “grote” boot. Leuk. Daarna varen we met de dinghy naar zijn boot. Daar moet het anker er op de hand uitgetrokken worden. Geen elektrische winch. Nog geen eens zo eenvoudig en behoorlijk zwaar. Ondanks dat hij maar een 6 mm ketting heeft. Als uiteindelijk de zwaar roestige ketting boven is start hij de een (1) pitter. Prachtig. Met een slinger! Het werkt allemaal. Na ook zijn boot te hebben verplaatst ga ik aan de gang met de buitenboordmotor. Karl helpt me even met het omdraaien van de motor met behulp van de giek en val. Dat is met z’n twee een stuk sneller. Met een nieuwe boor probeer ik een gat te boren in de afgebroken bout zodat ik de linkse tap erin kan zetten. Dat is nog niet zo eenvoudig. Uiteindelijk lukt het niet en boor ik de oude bout verder uit. Ook dat gaat niet perfect maar ik weet met wat hulp van David toch een nieuwe schroefdraad te tappen. De schroefdraad is zeer fragile maar de nieuwe bout houdt goed. We zetten hem vast met locktite. Samen hangen we de 15 pk achter de dinghy. Dan is het tijd om eens te proberen of David achter de dinghy kan waterskiën op zijn kiteboard. Prachtig. Dat lukt. Ik planeer door de baai met David op het kiteboard. Ook Lucas gaat het goed af. In de middag besluiten we met de dinghy’s naar de andere kant van de baai te gaan om te snorkelen en te golf surfen. Ik hou het even bij snorkelen. Mijn knie is zo goed als hersteld maar er zit nog een klein bobbeltje op wat erg gevoelig is. Even pas op de plaats. Gelukkig kan ik er verder alles weer mee doen. Nou ja ik kan nog niet op mijn linkerknie aan dek zitten. Beetje opletten dus. Stoten is ook nog steeds pijnlijk.
Na het snorkelen en golf surfen gaan we met z’n alle naar het strand van Pirate bay. We hebben afgesproken met Matias en zijn Deense vriend Martin om te komen BBQ’en bij hun “huis”.
Ik heb nog twee grote stukken Wahoo vis in de vriezer. Met wat biertjes en een fles roze is iedereen happy. De bemanning van Blueberry vaart naar de steiger in Charlotteville en loopt naar het strand. Karl en ik nemen mijn dinghy en timen de hoge branding prima. Bij landing worden we geholpen door Matias en zijn Deense vriend. David en Finja hebben deeg gemaakt om stok- brood boven het kampvuur te bakken. De stokken zijn de meiden aan het afslijpen. Matias heeft een stuk of 4 Breadfrutes geplukt.
Die gaan een voor een in het vuur. Na een 20 minuten is de schil helemaal verkoold. Dan even afkoelen in de zee en het vruchtvlees er uitsnijden. Net een gepofte aardappel. Heerlijk. Na het stok-brood en de breadfrute is het tijd om de wahoo klaar te maken. Met veel knoflook, tomaatjes, wat kruiden en pepertjes in een pan op het hete kampvuur. Iedereen geniet ervan, heerlijk! Wat een toffe BBQ! Op het strand met de boot op de achtergrond in het maan licht.
Donderdag 25 Januari, 2024, Pirate bay.
We liggen vandaag behoorlijk op de deining te rollen. Er is veel deining en wind. Gisteren heb ik een van de vissers van zijn boot op zijn boei naar de steiger gebracht. Hij bood gelijk aan om een keer te gaan vissen of ons naar een duikspot te varen. Dat viel niet in verkeerde aarden. David, Lucas en Karl willen ook graag gaan duiken. Na overleg hebben we toen besloten om vandaag te gaan duiken. David, Lucas en ik hebben een eigen duikuitrusting. Karl hoeft alleen een trimvest te lenen bij Heather. De rest heb ik wel voor hem te leen. Als het 1230 is komt David met een weerwaarschuwing aanzetten. Het blijkt dat er een waarschuwing voor de hele kust is uitgegeven. Hoge deiningen en veel wind. We besluiten om niet naar London bridge te gaan. Karl heeft nog weinig ervaring en ook de ervaring van de anderen ken ik niet. De visser vindt het ok. Blijkt dat bijna alle vissers ook niet uit zouden varen deze dag. We besluiten om aan de andere kant van baai bij Boobie island te gaan duiken met de dinghy’s. De meiden gaan mee om te snorkelen en letten op de bijboten. We dalen af en vinden prachtige koraal formaties en veel vis. Een prachtige test duik voor Karl. Halverwege raken we David en Lucas kwijt. Het zicht is soms goed en soms maar 5 m door de hoge deining en brekers rond het eilandje. Na 55 minuten komen we vlak bij de dinghy weer aan de oppervlakte. Mooi. David en Lucas komen 10 min later boven. Ze hadden een groot moreen gezien en konden ons daarna ook niet meer vinden. Geen issue. Alles goed gegaan. Terug bij de boot gebruiken we de rest van de lucht om Karl zijn boot onderwater van kokkels te ontdoen.
Er zit een 5 cm dikke laag kokkels op. Dat kost zeker 1.5 knopen snelheid. Karl doet het schrapen en ik probeer ondertussen de oude anode van zijn schroef te vervangen. Ik heb nog een anode die de vorige eigenaar van Abayomi verkeerd besteld heeft. Die passen we zodanig aan dat hij past. Perfect fit! Karl heel blij. Hij heeft weinig tot geen geld en zo bespaart hij weer een haul-out van minstens €300,-. Blij dat ik hem kan helpen. Toffe gozer en bewonderingswaardig dat hij met dit scheepje de oceaan is overgestoken en al twee jaar rond cruist. Een grotere volbrenging dan met mijn boot kan ik wel zeggen.
We worden uitgenodigd om aan boord van Blueberry mee te eten. Finja en Leo hebben rijst met pompoen en kousenband gemaakt. Het gaat er goed in na zoveel duiken. Als we klaar zijn brengen we met z’n alle de duikflessen naar E.R.I.C. op de wal om ze te laten vullen. We nemen een biertje bij de bar aan het strand met uitzicht op onze boten. What a life! Perfect. En dan neem ik afscheid voor de avond. Moe en voldaan ga ik terug naar boord. Even een rustige avond, wat lezen en nog een boterhammetje. Morgen moet ik nu echt toch de volgende blog gaan schrijven. Het is al bijna twee weken geleden.
Vrijdag 26 Januari, 2024 Pirate bay.
Vandaag ga ik rustig aan boord blijven. Het regent meer dan me lief is. Tussendoor schijnt de zon sterk. Ik zie dat er soms 700 W van de zonnepanelen binnenkomt. Dat is mooi. De deining is er helaas ook nog steeds. Het is iets minder maar echt stil lig ik niet. Na het ontbijt en een frisse ochtend duik (FOD) begin ik met de blog schrijven. Dan schijnt de zon weer en kunnen alle ramen weer open om te luchten. Dan begint het weer te regenen en moet alles weer dicht. Een heen en weer bootje. Tussendoor ga ik op het rif naast de boot nog even snorkelen. Prachtig en zo dichtbij. Veel verschillende koralen. Grote waaiers, Hersen koralen etc. Ook veel papegaaivissen en allerlei andere fel gekleurde vissen, Hele scholen kleine visjes. Zelfs een barracuda! En dat in mijn achter tuin. Karl komt langs voor een kop koffie en de bemanning van Blueberry komt langs met de vraag of ik mee wil naar de andere kleine waterval. Ik sla maar eens af want de blog moet vandaag af. Tegen 1700 ben ik op dit punt in de blog. Bijna de hele dag ben ik er mee bezig. Het is weer een heel verhaal geworden. Genoeg beleefd en waarschijnlijk nog de helft vergeten. Het plan is om nog de windgenerator en de radarreflector hier te repareren en te instaleren. Daarna nog geen idee wat er komt. Tobago is erg leuk en de groep waar ik nu mee ben ook. Misschien dat we nog samen een paar baaien verderop gaan. We zouden ook carnaval hier kunnen vieren. Dat is rond 12 Februari. Aan de andere kant liggen Danielle en Sander nu in Martinique. Die zou ik ook graag ontmoeten voor ze verder trekken. We gaan het zien. No rush anymore. Niemand waar ik me voor moet haasten. Hopelijk komt Rinus in Februari. Dan heeft hij 19 dagen vrij. Zou top zijn maar nog geen definitieve afspraken. We gaan het zien. Nu even naar de wal om te kijken of mijn flessen gevuld zijn. Als het weer en de zee wat rustiger wordt gaan we snel een duik boven Tobago maken rond de kleine eilanden voor de kust. duikplaatsen als London Bridge schijnen geweldig te zijn.
Wordt vervolgd. Tot later xoxo