Dit werd vaak aan mij gevraagd toen ik mijn vrienden kring vertelde over de plannen van de zeilreis.
Vele vinden het stoer, spannend maar niet voor hen zelf, enkele kunnen er geen enthousiasme voor vinden en heel vaak kwamen de verhalen van stormen, haaien en horror films ter sprake...:-)
Toen Eric de vraag stelde of ik er iets voor voelde om samen met hem op reis te gaan met een zeilboot lagen we ergens voor anker (in een gehuurde zeilboot) in het zonnetje…
Hoe makkelijk zeg je dan jaaaaaa…..
Dus de Ja was snel gezegd, niet wetende wat er dan allemaal op mij af zou komen.
Want vanaf het moment dat we de beslissing van de reis genomen hadden stond Eric op ‘AAN’, en niet voor even maar 24/7 en dat hield in dat hij avonden lang op het internet aan het zoeken was naar de boot die hij in zijn
gedachten had maar die ook spaarzaam te koop staan dus (na enkele teleurstellingen) was de blijdschap heel groot toen de koop doorging met de eigenaren van de Abayomi, toen nog Nathape geheten. Maar ik had nog geen idee hoe zo’n type schip eruit zag, die ervaring kreeg ik toen ik in de haven van Gaeta aankwam…
En hoewel Eric tijdens de aankoop van het schip had gezegd dat zij reis klaar was bleek er al snel een (blauw) boekje te bestaan waar Eric een hele lijst met “te doen” punten in op had geschreven.
Vanaf die tijd werd het een kwestie van poetsen, controleren, uit elkaar halen van dingen en weer in elkaar zetten, vervangen van onderdelen, vernieuwen van lijnen-zeilen-onderdelen, het naaien van hoezen voor waar maar een hoes over heen kon, het maken van muggen horren enz. enz.
En dit laatste terwijl ik nog nooit op een naaimachine gewerkt had.... Dat was dus een hele beleving (op z’n zachts gezegd) Op een oldtimer Pfaff 360 toch leuke resultaten behaald! Thuis aan het oefenen geslagen met het maken van brood in de broodmachine, het koken op een elektrische kookplaat, het gebruik van een snelkookpan en het zelf maken van yoghurt.
Vaak raakte ik zwaar geïrriteerd wanneer Eric weer met klusjes aan kwam, het ene was nog niet klaar of hij kwam alweer met het volgende..... pfff. Maarrrrr ik moet zeggen het is al menig keer gebeurd dat wanneer er iets uit elkaar werd gehaald er onderdelen aangetroffen werden die gebroken/gescheurd of zwaar aan vervanging toe waren. Toch een fijn idee dat het nu vernieuwd is.
Eric is een kei in het maken van lijsten/ bestanden waarin hij alles bijhoudt wat en wanneer iets gedaan is en mettertijd kwamen er heel wat groene vinkjes achter de ‘te doen’ punten.
Er blijven nog heel wat dingen over die gedaan moet worden. Tijdens dit schrijven zijn we nog hard bezig, we zullen niet alles klaar krijgen voordat we weg gaan maar wel veel, dus we gaan dóórrrrrrr. Het kost ons vaak wel bloed-zweet en tranen maar dan heb je ook wel wat..:-)
In deze periode ben ik thuis alles aan het uitzoeken wat weg kan en wat opgeslagen moet worden. Heel veel al verkocht via verkoop sites en al menig keer naar de kringloop gereden.
Ik moet zeggen… het geeft toch ook wel rust in mijn hoofd, ik ben iemand die niet snel iets weg doet maar nu heb ik radicaal afscheid genomen van spullen die ik al járen bewaarde en tot mijn verrassing deed het me niet veel als het eenmaal weg was.
In 2021 mijn vaarbewijs 1 gehaald, vaarbewijs 2 is een grote drempel die ik nog niet genomen heb…Wat zal ik blij zijn als we vertrekken! De druk die er nu constant is over de dingen die nog gedaan moeten worden, het regelen van alle zaken en het overal aan moeten denken, ik word er vaak niet goed van. Eric heb ik het laatste jaar van alle stress en drukte 10 jaar ouder zien worden.. ik hoop toch echt dat het straks vooral genieten is!
En hoewel bij dit schrijven de boot nog op de wal staat voor onderhoud komt de geplande vertrek datum steeds dichterbij. De tijd vliegt voorbij! Zoveel mogelijk mijn dochter zien, vrienden en vriendinnen maar ook mijn eigen zaken regelen, druk-druk-druk.
Ik kreeg in maart 2023 een verrassing weekend Breda van drie vriendinnen, we hebben weer veel
gelachen, gegeten en geshopt.... Dat zijn wel dingen waarvan ik nu denk dat ik die heel erg zal missen.
Ik hoop maar dat daar andere dingen voor in de plaats komen en ik hou mij maar vast aan de gedachten dat ik best wel eens naar Nederland terug zal vliegen of dat zij naar mij toe komen voor een vakantie.
De meeste pijn in mijn buik krijg ik wanneer ik denk aan het naderend
afscheid van mijn dochter (en schoonzoon), tuurlijk kan er gebeld en ge-face timed worden en ook zij kunnen overkomen om vakantie bij ons te houden maar toch….
Maar al met al kijk ik toch uit naar ons vertrek. Ik ben heel benieuwd of dit de leefstijl is die we een aantal jaren vol gaan houden, wat onze avonturen worden, wie we gaan ontmoeten, wat we gaan zien…